Sevgili Öğrenciler,

Size düşündüren bir öykü gönderiyorum. Siz de yazmaya devam ediyor musunuz? Başarılarınız sonsuz olsun. Gözlerinizden öperim.

                                   METİN'İN ARKADAŞLARI

İncilâ ÇALIŞKAN

Avcılar, diz boyu karda gölün çevresinde dolaştılar. Sert rüzgâr dallar üzerindeki karı silkeledikçe donacakmış gibi ürktüler. 

Göl donmuştu. Keklikler, üveyikler, yaban kazları başlarının üzerinden geçti. İki keklik vurabildiler. Metin'in köpeği kangal koşup vurulan keklikleri getirdi. Sırt torbalarına koydular. Üç kişiydiler. Haşim, Necip, Mehmet..

Kuru otları toplayıp taş üstünde ateş yaktılar. Kangal köpek ateşin çevresinde, havladı, zıpladı. Avcılar ellerini ısıttılar. Ekmeklerini mataradaki suyla ıslatıp yediler. Yere düşen damlalar buz oluyordu. Metin'in babası Haşim hepsine cebinden çıkardığı meyveli şekerleri verirken:

“Arkadaşlar rüzgârın hızı artıyor. Bir saatlik yolumuz var. Hava karamadan evimize varalım.” 

 Haşim başını salladı. Necip avlanmaya doymazdı.

“Mehmet, keklik sürüleri çevremizdeyken sen de gidelim diyorsun!”

Haşim sertçe Necip'e çıkıştı:

“Geçen seneki avı unuttun mu? Bizi aramaya gelmeselerdi, tipide yolumuzu bulamaz, donardık.”

Kangal gölün buz tutmuş yüzüne koşup dönüp geliyordu. Başlarını çevirince çalıların arasında kımıldayan bir cisim gördüler. Bu küçük bir kurt yavrusuydu. 

Necip silahını doğrulttu. Tam vuracağı sırada Mehmet elini tuttu. 

“Vurma Necip! Bunun karnı açtır! Baksana yavruymuş zaten!” 

Haşim koşup kurt yavrusunu kucağına aldı. Sırtındaki torbaya yerleştirdi. Eve gelince çocukları çok şaşırdılar. Yavru sevimliydi. Sokulgandı. Karda çok üşümüştü.      

 Çocuklar, koyunlar, tavuklar, kangal yeni gelen kurt yavrusundan korktular. Metin kurt yavrusuna “Yaban” adını koydu. Önceleri içgüdüleriyle hepsini kovaladı. Sonra alıştı. 

Yaban, çocuklarla her zaman oynamak istiyordu. Onlarla okula gidiyordu, Duvarın üzerinde bekliyor, yine onlarla eve dönüyordu. Metin çayırda Kangal'ı, Yaban'ı alıp koşuyordu. 

Yaban baharda koyun sürüsüyle birlikte otlağa gitmeye başladı. Koyun sürüsünün çevresinde hızla koşuyordu. Zararlı hiçbir şeyi sürüye yaklaştırmaz olmuştu. Koyun sürüsünün bekçiliğini Kangal'dan öğrenmişti.

Metin'in Yaban'ı tüm çocukların dilindeydi. Yaban'dan korkanlar, Metin'i kıskananlar çoktu. Haksız sayılmazlardı. Yaban kısa sürede çabuk irileşmişti. Kangal'dan iri, hızlı, çevikti.  Tüm köpekleri ürkütüyordu. Şimdi Metin'in iki arkadaşı olmuştu. Biri Kangal, biri Yaban'dı.

Bir gece çoban kepeneğine bürünmüş, kayaların arasında uyuyakalmıştı. Kurt sürüsü koyunlara saldırdı. Kangal, kurtları koyunlardan uzaklaştırmak için tek başına hepsinin saldırısına karşı koydu. Yaban, sürünün çevresinde yıldırım hızıyla koşuyor, yaralanan koyunları kurtarıyordu.

Çoban, kurt, köpek, koyun seslerini duyup yattığı yerden fırladı. Torbasındaki çıraları tutuşturup sürüye saldıran kurtların üzerine yürüdü. Çoban elindeki çıraları havada savurdukça kurtlar ürktüler, koyunları bırakıp kaçmaya çalıştılar. Yaban kurtların üzerine atlıyor, koyunları ellerinden kurtarıyordu. Kangal yerde kanlar içinde yatıyordu. Sürü dağılmıştı. Üç koyun yerde, kanlar içinde can çekişiyordu. Yaban kurtları kovalarken tepelerin arkasında kayboldu. 

Metin her gün çobana yemek getirirdi. Gün ağarırken elinde ekmek torbası, pilav kabı tepeyi ıslıklarla aştı. Her zaman ıslıklarını duyan arkadaşları koşarlar Metin'in bacaklarına sürünürlerdi. Bu gün ters giden bir şeyler vardı. Metin çobanın kanlar içindeki ellerini görünce yaşananları anlamakta gecikmedi. Aldığı yaralardan Kangal hemen ölmüştü. Öyleye doğru Metin'in derede, tepede aradığı Yaban yaralarından kanlar sızarak döndü. Metin gözyaşları arasında Yaban'a sarıldı. 

“İyi ki sen vardın Yaban! Bak sevgili köpeğim öldü!”

Çoban çok şaşırmıştı:

“Metin ben bunun akrabalarıyla gittiğini sanmıştım. Kurtları kovalarken sürüyü nasıl koruduğunu görmeliydin!”

Metin'in Yaban'ı çevrede “Kahraman” ilan edildi. Boynuna dikenli bir tasma takıldı. Yaban'ı iyi yetiştirdiği için Metin herkes tarafından övüldü.