The Poor Laws denilen yoksulluk yasalarının ilki olan ve 1722'de yürürlüğe giren The Workhouse Act ile her kilise bölgesinde bir yoksullar evi (Workhouse) kurulması ve yoksullara yardım yapılması sağlandı. 1795'de ekmek fiyatıyla ve aile fertleriyle orantılı olarak bu yardımın arttırılması ve çok düşük ücretlerin yükseltilmesi gerçekleşti. Endüstrileşmenin doğurduğu işsizliği daha da arttıracağı düşüncesiyle işsizler, 1779'da Arkwright'ın icadı iplik makinelerini tahrip ettiler. Ayaklanmalar devam etti. 1811-12'de Lancashire, Yorkshire Cheshire ayaklanmalarında sonucunda bir tekstil fabrikası yakıldı. 1817'de Manchester'de St. Peter's Field'de bir reform toplantısı düzenlendi. Aralarında kadın ve çocukların da olduğu 50-60.000 kişilik bir işçi kitlesi meydanları doldurdu. Yargıçlar, polise Numayiş yasasının “Riot Act” uygulanması emrini verdiler. Kargaşalarda ikisi kadın onbir kişi öldü, dörtyüz kişi yaralandı. Bu kıyıma “Waterloo savaşından esinlenerej “Battle of Peterloo” Peterloo savaşı adı verildi. Hükümet bu sorunlara çare arayacağı yerde kamu düzeninin tekrar bozulmasını önlemek için önlemler aldı. (Churchill; 1958, 11)
İşçilere göre, içinde bulundukları kötü şartlar kaderin ve Tanrının istediği değil, hükümetin politikası sonucu idi. Hükümet politikası ise kamu barışı, kamu güvenliği, kamu refahı idi. Fakat hükümet bu kamu refahının ne olduğu ve nasıl sağlanacağı konusunda bir fikir sahibi değildi. Hükümetin çare olarak çıkardığı altı yasa geleneksel İngiliz özgürlüklerine karşı olduğu gerekçesi ile muhafazakarlar tarafından büyük bir direnişle karşılaştı.
1830 yılı İngiltere için kötü bir yıl oldu. Tarımdaki ve hayvancılıktaki bir çok hastalık nedeniyle işsizlere işini kaybeden çiftçiler de katıldı. İşsizler ordusu büyüdü. Ely'de 1500 köylü hükümet kuvvetleriyle “ekmek ya da kan” diye savaştı. 9 kişi asıldı, 450 kişi sömürgelere gönderildi. 400 kişi hapse atıldı. Cezalar çok ağırdı. Hırsızlık, at çalma, koyun çalma ve benzeri 220 suçun cezası hapis değil ölümdü (Stamp; 1979, 135). 1787 ile 1810arasında her yıl en az 500 kişi Amerikan kolonileri artık olmadığından (1775-83), Avustralya'ya gönderiliyordu. 1811-30 arasında bu rakam her yıl 2500 kişiye çıktı ve ondan sonra da 1868'e kadar ilâve 100.000 kişi daha kolonilere gönderildi.
1834'de yoksulluk yasalarında bir değişiklik yapıldı. Yüzyıl yürürlükte kalacak olan yoksulluk yasası komisyonunun sekreteri Edwin Chadwick (1801-90) bu yasaların çıkmasında çok çalıştı. Yeni yasalara göre yaşlılara, özürlülere ve hastalara ihtiyaca göre bir yardım yapılacaktı. Şimdiye kadar hiç karşılaşılmamış, sanayide talep azalmasından kaynaklanan işsizlik nedeniyle yoksul düşmüş işçiler de bundan yararlanacaktı. Bunun için de yoksulluk testinden geçme koşulu getirildi. Yoksullar Evine (Workhouse) girmek için bir kişinin çok yoksul ve çaresiz olması gerekiyordu. Çok basit döşenmiş bu evlerde ancak açlık giderecek kadar yemek veriliyor, saman veya ot yatakta yatılıyor, çalışanlara taş kırma, eski hasır parçalarını ayırma gibi işler yaptırılıyor, dışarıdan alınabilecek en düşük ücretten, daha da düşük ücret veriliyordu. Bu uygulama onların burada daha fazla kalmasını önlemek, bir an önce dışarıdaki çalışma hayatına girmesini sağlamak için yapılıyordu. Paris'te Bastille'den esinlenerek bu yoksullar evine yeni Bastiller, ‘New Bastilles' adı verilmişti. XIX. yüzyılın sonlarına doğru toplam nüfusun yüzde 30'u fakirlik (poverty line) sınırının da altında yaşıyordu. 1887-1902 arasında Londra'da Charles Booth ve 1889'da York'da Seebohm Rowntree isimli günün önemli sanayicileri yoksulluğa karşı savaştılar, sosyal reformların yapılması için çok uğraştılar. 1907 yılında bu kurumlarda yatıp kalkan 111.213, dışardan destek gören 138.688 yoksul bulunuyordu. (Hadfield; 1990, 187)
