Televizyonda bir boks maçı izleyeceğim. Boksörler ringe çıktı, ikisi de kendi köşesinde. Biri yerinde duramıyor; hopluyor, zıplıyor, havaya yumruklar savuruyor. Yüzünde sert bir ifade. Rakibini korkutmak, psikolojik bir üstünlük sağlamak amacında herhalde. Öteki ise tam tersi; hiç kıpırdamıyor, sessiz, sakin...
Sanırım benim gibi çok kişi, bu maçı yerinde duramayan sert bakışlı boksörün kazanacağını düşünüyor. Gongla birlikte boksörler ortaya geliyor, o da ne! Hırçın boksör, abartmıyorum, daha ilk yumrukta yerde.
Maç daha başlarken bitti.
Önce kim demiş, şimdi anımsayamıyorum, Asla “asla” demeyin, diyor.
Kendi içinde bir çelişki varmış gibi görünse de çok yanlış sayılmaz. Asla deyip de tersi bir durumu yaşadığımız, gördüğümüz, duyduğumuz, tanık olduğumuz nice şey gördük bugüne dek.
“Onunla asla görüşmem” demişti bir arkadaşım. Aradan biraz zaman geçti, baktık ikisi kol kola.
“Asla gitmem” deriz gideriz. “Asla yapmam” deriz, yaparız. ”Asla olmaz” dediğimiz nice şey olmadı mı?
Titanik için de asla batmaz, diyorlardı. O da boksör gibi daha ilk seferinde battı.
“Asla kaybetmez”, “Asla yenilmez”, “Asla olmaz”.... İstediğiniz kadar çoğaltın. Kale gibi evler, bir depremde, bir heyelanda yerle bir oldu. Asla iyileşmez denilen nice hastalar ayağa kalktı.
Bugünlerde “Asla” sözünü yine çok duymaya başladık. Kimi olumlu, kimi olumsuz anlamda. Ben siyaset bilimcisi değilim; kimin haklı olduğunu bilemem. Bildiğim tek şey iki “Asla”nın birden gerçekleşmeyeceği.
Kışın ortasındayız ama bahar ilk sinyallerini vermeye başladı. Yakında ağaçlar yapraklanacak, çiçek açacak. Kış ne kadar uzun ve sert olursa olsun, baharın gelişini asla engelleyemeyecek.