Yıl 1990’ların başları.İktidar ve muhalefet partilerinin çalışma progamlarına alarak seçim meydanlarında açıkça dile getirdikleri kamu çalışanlarına sendika kurma hakkının verileceği salt bir söylemden ileri başka bir anlam taşımadığı süreci yaşamaktayız.Balıkesir’de birkaç eğitim emekçisi arkadaş bir araya gelerek anayasanın 90.maddesi ve Türkiye Cumhuriyeti hükümetince usulüne uygun olarak onaylanmış olan İlo sözleşmesi hükümlerine dayanarak eğitim emekçılerin hak arama
örgürü EĞİT SEN Balıkesir şubesini fiilen yaşama geçirmitşik.Bir yandan okullarda ve diğer eğitim kurumlarında kitleselleşme uğraşılarımzı sürdürürken diğer yandan da ilk kongremizi yapmanın tatlı telaşını yaşamaktaydık.
İlk kongremizin duyurusu için yasa gereği bir/iki yerel basın kurumuna ilan verme işi şube sekreteri olarak bana düşmüştü.Hazırladığımız metni en ucuza nasıl bastırabileceğimizin tatlı telaşı içerisinde cadde,sokak dolaşırken yolum Yeşilli caddesinin sağlı,sollu serpiştirinliş loş sokaklarından
birine düştü.Ahşap çerçeveli cam üzerinde solgun ve küçük bir tabela ilişti gözüme.Tabelada”YENİ HABER GAZETESİ” yazıyordu.Bu ismi daha önce de duymuş ve Balıkesiri’in en köklü gazetelerinden biri olduğunu biliyordum.Bir an için duraksayarak,henüz yasası dahi olmayan bir kamu sendikasının genel kurul ilanını böylesi köklü bir gazetenin yayınlayıp yayınlamayacağını düşünürken,diğer yandan da çok para isterler mi diye geçiriyordum içimden.Böylesi karmaşık düşüncelerle yarı aralık olan
kapıdan içeriye giriverdim.
Ortalıkta kimsecikler görünmüyordu.Her taraf biraz dağınık halde,etrafta kocaman kağıt ruloları ve büyükçe mürekkep şişeleri ilişti gözüme.Ortamın sessizliğini ufaktan ufağa baskı makinalarının şıkırtıları bozuyordu.Sol tarafımda birkaç basamaktan oluşan bir merdiven vardı.Derken “Kimsin..?” diye üst kattan gelen bir sesle irkildim.Bir ilanımızın olduğunu söyleyerek tozlu basamaklardan çıktığımda;kollarında “kolçak” adı venilen ve kirli işlerle uğraşanların gömlek kollarının kirlenmemesi için iş sırasında taktıkları iki ucu çamaşır lastiği ile büzdürülmüş bez giysi ile hafif kır saçlı,zayıfça ve ufak tefek bir beyefendi karşıladı beni.Elimdeki ilan örneğini almak için uzanırken “sendikanın kurulduğunu duymuştum”dedi.Buna hiç şaşırmamıştım,çünkü o da bu kentte her olup bitenden haberdar olması gereken bir basın emekçisiydi.Bir süre sendikal çalışmalarımıza ilişkin sohbet ettikten sonra ayrılırken ilan için ne kadar ücret ödeyeceğimizi sorduğumda bir ilan metnine baktı,sonra da bana dönerek yüzünde hafif bir gülümsemeyle “Çok paranız var mı?” dediğini bugün dün gibi anımsıyorum.Bir de sadece maliyet ödediğimizi.

Bugün binbir emekle kurulmuş o Yeni Haber gazetesi’nin 53.yıldönümü.2019 yılı Temmuz’unda rotatiflerin susmak zorunda kaldığı Yeni Haber gazetesi 53 yaşında.

Dijital olanakların ışığında akşamdan sabaha adeta mantar gibi oluşturularak hiçbir basın etik kuralı dinlemeksizin birilerinin,ya da bir yerlerin kalemşörlüğünü üstlenen yayıncılık yanında o kolçak’lı günlerin özlemini duymuyoruz değiliz,günümüzde. Sn.Ekrem Balıbek’ten sonra çocuklarının tüm zorluklara karşın büyük
bir özveri ile Temmuz/2019’a dek yayın hayatını sürdüren Yeni Haber gazetesi,basın etiğine uygun haber ilkesinden ödün vermediği ve bu nedenle piyasa koşullarına daha fazla direnemediği için basılı yayın hayatını sonlandırarak aynı isim ve ilkeleriyle internet ortamında yayın hayatını sürdürüyor.

Selam olsun halkın sesi,emeğin habercisiözgün ve gerçek haber gazeteciliğine.

Selam olsun alın terini akıtarak hiçbir kimsenin yanı,yandaşı olmadan gerçeğin peşinde olan basın emekçilerine.
Adın ve ilkelerinle hep yaşa,Yeni Haber 53.Yaşın kutlu olsun.