31.01.2022
HER HAFTA ÜÇ ŞİİR
1)MİLLİ KURTULUŞ DESTANINDAN İSTANBUL
Biz ki İstanbul şehriyiz,
Seferberliği görmüşüz:
Kafkas, Galiçya, Çanakkale, Filistin,
vagon ticareti, tifüs, ve İspanyol nezlesi
bir de İttihatçılar,
bir de uzun konçlu Alman çizmesi
914'ten 18'e kadar
yedi bitirdi bizi.
Mücevher gibi uzak ve erişilmezdi şeker
erimiş altın pahasına gazyağı
ve namuslu, çalışkan, fakir İstanbullular
sidiklerini yaktılar 5 numara lambalarında.
Yedikleri mısır koçanıydı ve arpa
süpürge tohumu
ve çöp gibi kaldı, çocukların boynu.
Ve lakin Tarabya'da, Pötişan'da ve Ada'da Kulüp'te
aktı Ren şarapları su gibi
ve şekerin sahibi
kapladı Miloviç'in yorganına 1000 liralıkları.
Miloviç de beyaz at gibi bir karı.
Bir de sakalı Halife'nin,
Bir de Vilhelm'in bıyıkları.
Biz İstanbul şehriyiz,
güzelizdir,
dört yanımız mavi mavi dağdır, denizdir.
Öfkeli büyük bir şair
‘'Ey bin kocadan arta kalmış bilmem neyi bakir ‘' demiş bize
ve bir başkası,
yekpare Acem mülkünü feda etti bir sengimize.
Biz ki İstanbul şehriyiz,
işte, arz ederiz halimizi
Türk halkının yüce katına.
Mevsim yazdır,
919'dur.
Ve teşrinlerinde geçen yılın
dört düvele teslim ettiler bizi,
gözü kanlı dört düvele
anadan doğma çırılçıplak.
Ve kurumuştu
ve kan içindeydi memelerimiz.
Biz ki İstanbul şehriyiz,
Fransız, İngiliz, İtalyan, Amerikan bir de Yunan,
bir de zavallı Afrika zencileri
yer bitirir bizi bir yandan,
bir yandan da kendi köpek döllerimiz:
Vahdettin Sultan,
ve damadı Ferit
ve İngiliz muhipleri
ve Mandacılar.
Biz ki İstanbul şehriyiz,
Yüce Türk halkı,
malumun olsun çektiğimiz acılar …
NAZIM HİKMET RAN (15.1.1902 – 3.6.1963)
2)ÇİLE
Bizim hiçbir hürriyetimiz yok
hiçbir hürriyetimiz,
ne çalışmak, ne konuşmak, ne sevişmek.
Sen orda bağrına bas dur en büyük çileyi,
ben burda en büyük çileyi doldurayım,
ekmeğe muhtaç, hürriyete muhtaç, sana muhtaç.
Sen orda dalından koparılmış bir zerdali gibi dur,
ben burda zerdalisiz bir dal gibi durayım.
1945, Kırşehir A.KADİR (1917 – 1.3.1985)
3)UZAYDA SİNÜS
ellerin ne güzel binlerce çiçek kadıköy rüzgarında
kelimeleri yitirmişliğimiz sonra gözlerimiz
gözlerimiz hani şu kırmızılara doğru
bütün antenlerde altıncı his
yankısı yaşamanın yüzlerde büyük durgunluk
ellerin ne uslu göz yaşartıcı acılara
tramvaylar geçiyor son taşıt
yaşamadığımızı anlıyorum dudakların susuk
bırakıp gidiyorsun telgraflar işlemez
sonra zaman da durur mu
ellerin de gidiyorlar
anıları da götüremezsin ya
6 Kasım 1958 İstanbul GÜRAN TATLIOĞLU
Bu yazı 366 defa okundu.
