Hepimiz en az bir kez de olsa birine yakınlık duymuşuzdur. Kimimiz bu yakınlığı ileriye taşıyıp bir ilişkiye dönüştürmüşüzdür, kimimiz ise bir yerlerde vazgeçmişizdir. Peki nedir yakınlık?
Yakınlık, karşımızdaki kişiyi dinlemeye, duymaya onu tanımaya istekli olmaktır. Ona özen göstermek, nazik davranmaktır. Neye ihtiyacı olduğunu görmeye ve onu vermeye gönüllü olmaktır. Onu yargılamadan, onu kafamızdaki şekle dönüştürmeye çalışmadan kendisi gibi olmasına izin vermektir. Beklentiye girmeden onun bize verebileceklerine izin vermektir. Onun yanında olduğumuzu hissettirmek ve ona güven vermektir. O yüzden yakınlık duyduğumuz insan hep yakınımızda etki alanımızda olsun isteriz, çünkü onunla olduğumuzda algıladığımız şey farklıdır. Bu aslında, birbirimizi tanımlamadığımız ve kararlara varmadığımız yani birbirimizle ilgili yargısız olduğumuz alandır. Bu alanda kendimizi varoluşumuza yakın hissederiz. Varoluşumuza yakın hissettiğimiz bu alanda birbirimize yakınlaşmaya başlarız.
O yüzden ilişkiler kötüye gitmeye başladığında; aramız açıldı, benden uzaklaşmaya başladı gibi terimler kullanırız. Çünkü bir ilişkiyi güçlendiren ve bize kendimizi iyi hissettiren şey; sevgiden, aşktan önce tarafların birbirine duyduğu yakınlıktır. İlişkinin en başında başlayan yakınlığı koruyabilen ilişkiler güçlenir ve tarafların kendi olabildiği birbirini destekleyen ve onurlandıran birlikteliklere dönüşür.
Peki ne oluyor da hiç yanından ayrılmak istemediğimiz, hiç kimseye hissetmediğimiz kadar birbirimize yakın hissettiğimiz sevgilimizle her geçen gün birbirimizden uzaklaşmaya başlıyoruz? Nerede o yakınlığı kaybediyoruz?
Ne zaman birbirimizi yargılamaya, özen göstermekten vazgeçip ezbere davranışlar yapmaya başlıyoruz, ne zaman birbirimize tanımlar koyuyor, olanı görmek yerine kararlarımızla hareket etmeye başlıyoruz işte o zaman yaşadığımız o mucizevi şey sıradanlaşmaya ve biz birbirimizden uzaklaşmaya başlıyor. Onunla paylaştığımız neşeden, o mucizevi hislerden vazgeçtiğimizde yani olana izin vermek yerine toplumun bize öğrettiği olması gerekeni beklemeye başladığımızda sihir bozuluyor. Ve biz eklenilen her yeni beklentide, yeni bir tanımda, yargıda, vardığımız tüm kararlarda sahip olduğumuz o yakınlıktan biraz daha uzaklaşıyoruz. Olması gerekenin peşine düşmek kendi varoluşumuza yaptığımız en büyük ihanet belki de. Çünkü biz aslında birbirimizden yakınlığımızı esirgerken aynı zamanda kendimizden bu yakınlığı esirgemiş oluyoruz.
Life Designer
Özgül ÖZDEMİR
