Hepimiz iletişimi doğduğumuz ailelerde öğrenir, ileride çevremizle kuracağımız iletişim yöntemlerini de ailemizle kurduğumuz iletişime göre belirleriz. Aile içi yaşantımızda iletişimle ilgili öğrendiğimiz şeyleri farkında olarak ya da olmayarak tüm yaşantımız boyunca referans alma eğilimimiz vardır. Diğerleri tarafından bize aktarılan bilgiyi, duyguyu, düşünceyi geçmiş referanslardan veri çekerek anlamlandırmaya çalışırız. Aslında çoğu zaman karşımızdakini gerçekten duymayız bile. Geçmişten bir travmamıza, bir kompleksimize, belki alışkanlıklarımıza ya da bir korkumuza çarpıverir o kelimeler ve biz işte o anda bizde olan her ne ise onunla anlamlandırırız o kelimeleri. İşte o andan sonra karşımızdaki ne söylerse söylesin bizim anlamlandırdığımız şeyin ötesine geçemez kelimeleri.

Bir de haklı çıkma arzumuz varsa ki dozu hepimizde farklı olsa da çoğunlukla hep vardır. O kadar katılaştırırız ki anlamlandırdığımız şeyi, karşımızda her an her dakika bizi haklı çıkaracak yeni kelimeler ararız. Ve sonra karşılıklı anlamlandırdığımız şeyleri, haklı çıkma arzumuz ile harmanlayıp bir söz düellosuna gireriz. Bunun adına da iletişim deriz. Sen dilinde söylersen olmaz derler ben dilinde söyleriz, beden dilinden anlaşılıyor derler gizlemeyi öğreniriz, geçmişi deşme derler bugün yaşananlarla aynı şeyi yaparız, daha bir sürü şeyi değiştirir yeniden deneriz. Hiçbirinin işe yaramadığını görünce de sinirlenir karşı tarafı daha da çok suçlarız. Çünkü biz elimizden gelen her şeyi yapmışızdır. Olmuyorsa bu karşı tarafın aynı çabayı göstermemesiyle ilgilidir mutlaka. Tüm bu süreçte savunma mekanizmalarımız başroldedir. O yüzden de kendimizde olanı göremeyiz. Oysa yaşadığımız durumu değiştirecek olan tek şey kendimizdekini görmek ve değiştirmektir.

Sonunda, ayaklarımızı yerden kesen, kendimizi hiç kimseye bu kadar yakın hissetmediğimiz O, birden karşı taraf oluverir. Onunla aramızda ki yakınlık hissi kocaman bir mesafeye dönüşüverir. Büyük hayallerle başladığımız O, hayallerimizi yıkan olarak geçer tarihimize. Oysa hatalı yoktur ya da haklı olan. Sadece birbirini gerçekten duymak için dinlemek yerine kendi geçmişiyle anlamlandırmak için dinliyormuş gibi yapan iki insan vardır.

Eğer bir zamanlar en yakınınız olan şimdi en uzağınızda gibi görünüyorsa lütfen önce yaşadıklarınızı, size söylenenleri, karşınızdakinin davranışlarını nasıl anlamlandırdığınıza bakın. Yaşadıklarınız, duygularınız, tepkileriniz, kızgınlıklarınız geçmişten tanıdık geliyor mu? Muhtemelen tüm bunlar onunla ilgili olmayabilir. Tıpkı onun tüm suçlamalarının sizinle ilgili olmadığı gibi. Siz yaşamı anlamak yerine anlamlandırmaya çalıştığınız sürece hikayeniz değişmez, değişen sadece yan oyuncular olur. Çünkü bu hikayenin başrol oyuncusu sizsiniz…