Sevgimizi anlatmakta, belli etmekte fakir olduğumuz doğru!

Eskiden uykuda sevilirmiş çocuklar, şımarmasınlar diye hatta büyüklerinin yanında çocuklarını kucağa almak, onlara sevgi göstermek ayıp sayılırmış!

Gösterilmeyen sevginin ne kıymeti var, şu duvar da sizi seviyor olabilir mesela

Gençliğimizde sevmek, aşık olmak ayıptı, sevmeyi yasak ettiler bize. Elini ilk tutan erkekle neredeyse evlenmek zorunda kalırdı genç kız.

Sevgilim diyemezdi, sevdiklerine gençler,

"konuştuğum kız yada konuştuğum çocuk" denirdi.

Arkadaş olmak için aracı koyduğu kişiye " niyetim ciddi" diye de eklenirdi, daha çocuksun, neyin ciddiyeti bu? 

Sevmek sanki karşı cinse duyulan ilgi gibi algılandı hep, oysa " sevmek diyorum, herkes aşk anlıyor cancağızım" diyordu şair, şartsız, koşulsuz, herkesi sevmek, yüreğine dokunabildiğimiz herkesi, tüm canlıları sevebilmek...

"Sevgilim" kelimesini çokça filmlerde duymuşuzdur, kaçımız kullanır bunu? Oysa ne güzel geliyor kulağa ; sev- gi- lim...

Şimdilerde pırlantaya ve mücevhere endekslendi, sevgi= mücevher...

Hediye alınan mücevher ne kadar pahalıysa sevgisi de o kadar büyük algısı!

Ya da en pahalı ve romantik yerlerde mum ışığında yenilen akşam yemeği sevginizi daha da güçlü kılar mı?

Oysa çocuklar ve hayvanlar ne güzel beceriyor bunu, içlerinden geldiği gibi, hep söylerim onlardan öğrenecek çok şeyimiz var diye.

Geçen akşam bir film izledim, Müfit Can Saçıntı, ve Zihni Göktay'ın baba oğulu oynadıkları filmde ve muhteşem oyunculuklarıyla, birbirlerini çok sevdiklerini söylemekte ne kadar zorlandıklarını ve o sarılma sahnesini gözyaşlarımla izledim, kimbilir kaçımız sevgimizi söyleyemeden uğurlamışızdır sevdiklerimizi?

Pişmanlıklarımız bile eksik 

Sevginin, sevgilinin günü mü olurmuş? Ama yapmışlar işte!

Bu sevgililer günü sevgimizi anlatmak için bahane olsun, sevgi ve sevgililer günü kutlu olsun...

Mutlu pazarlar...