17 Şubat, “Dünya Kediler Günü”…

Tüm hayvanları çok severim ama kedilerin yeri benim için ayrıdır.

Çocukluğum, kedilerle geçti. Evimizde kedimiz hiç eksik olmadı.

Halamın bir Van kedisi vardı. Adı “Tarzan”

Bugün de evimizde “Duman”ımız var.

Kedileri neden mi çok severim.

Özgürlüklerine çok düşkünlerdir de ondan.

Onları besleyip büyütmeniz önemli değildir. Kedileri, siz istediğinizde değil, ancak onlar istediğinde sevebilirsiniz. 

Dünyada 33 farklı ırktan çoğalan 500 milyonun üzerinde evcil kedi bulunduğu biliniyor.

Tüm memeliler arasında, en uykucu hayvanlar olan kediler, her gün ortalama 16 saati uykuda geçirirler.

Kendi kendilerini temizleyen kedileri okşamanın, kan basıncını düşürdüğü bilimsel olarak kanıtlanmıştır. 

Kediye “nankör” diyenlere çok gülerim. Kedi, asla nankör değil, kişilikli bir canlıdır. Kendisini besleyip büyüttüğünüz için size öyle “kul köle” olmaz. 

Günümüzde çokça görülen kişiliksiz ve iyilik bilmeyen, çıkarları sona erince size sırt çeviren insanlara benzemez. Sevdiğini “içten” sever, sevmediği kişiden ise kaçar. Nankörlük, ona yapılacak en kötü suçlamadır ve asla doğru değildir.

“Dünya kediler günü”nde herkese önerim şudur:

Evinize bir kedi alın ve mutlu olun…

X X X

Bugünkü yazımı, Attila İlhan'ın çok sevdiğimi “Tut ki Gecedir” isimli dizeleriyle sonlandırıyorum:

“Tut ki gecedir

karanlık sıvaşır ellerine camlardan

birden kırmızıya döner

trafik ışıkları

kükürtlü dumanlar yükselir

korkuya batmış

cam kırığı adamlardan

tehlikeye büyük sakalları

tut ki gecedir

ihbarlar birer sansar

bir telefondan bir telefona atlar

yer altı örgütleri tetik üstünde

adres değiştirmiş silâh kaçakçıları

fahişeler birbirlerinden kuşkulanıyor

tut ki gecedir

katiller huzursuz

hırsızlar sinirli

hainler ürkekçedir

elleri telefona kendiliğinden uzanıyor

ihanete gece müthiş bir gerekçedir

ihbarlar birer sansar

bir telefondan bir telefona atlar

ihanet bir bilmecedir”