Birçoğumuzun sadece hayatta kalmaya çalıştığı bu dünyada kaçımız yaşıyorum diyebiliyoruz. Ne oluyor da biz yaşamayı unutup hayatta kalmaya çalışır hale geliyoruz.
İnsan doğuştan keşfetmek, başarmak ve öğrenmek için tasarlanmıştır. Ve çocukken hepimiz bunları yapabilecek potansiyelimiz olduğunun fakındayızdır. Doğadaki diğer canlılar gibi kendimiz için gelişir, kendi tarzımızda eğlenir, hiç kimseyle kendimizi kıyaslamadan sadece sahip olduğumuz potansiyeli gerçekleştiririz. Her şeyi yapabilirimin farkındalığıyla içimizde kocaman bir merakla; dünyayı ve neler yapabileceğimizi keşfetmek bizim için bir eğlencedir. Bu yüzden sürekli merakla soru sorarız öğrenme, keşfetme ve başarma arzusuyla ….
Biz doğduğumuzda ebeveynlerimizin de bizim ile ilgili arzuları vardır. Ama bizim arzularımızdan biraz farklıdır. Onlar iyi ve sağlıklı, toplum tarafından kabul gören, toplumun başarı kriterlerine uygun çocuklar yetiştirebilmek ve bizi tehlike olarak gördükleri şeylerden uzak tutmak isterler. Onların bizim için en büyük arzusu güvenli ve sürdürülebilir bir hayattır. İyi bir ebeveyn olmak için bildikleri bütün yöntemleri kullanırlar. Ne yapmamız ve ne yapmamamız ile ilgili bize aktarılan bilgiler onların tanık olduğu deneyimler, kendi deneyimleri ve büyükleri tarafından onlara aktarılan deneyimlerin sonucundan ibarettir. Bu bilgiler bizlere aktarılırken aslında onların korkuları, hayal kırıklıkları, çaresizlikleri, umutları, hayalleri de bize aktarılmaya başlar.
Böylece, bizim dünyayı keşfetmek, öğrenmek, yapabildiklerimizin ötesine geçmek arzumuzu, onların bize implant ettiği projeksiyonlar, neden sonuç ilişkileri, yargılar, tanımlar ve çeldiriciler ile beslemeye başlarlar. Onların her söylediğine inanırız çünkü onlar bizim en güvendiklerimizdir. Diğer güvendiklerimiz öğretmenlerimiz, sevdiğimiz yetişkinlerde ebeveynlerimizi destekleyen şeyler söylemeye başladığında onların söylediği her şeyi gerçeğimiz yaparız.
Tüm bunların sonucunda nerede ne yapmamız, ne yapmamamız, kim olmamız ya da ne olmamız gerektiğini bilen bir otomatik pilota sahip oluruz ve bu otomatik pilot hayatımızın direksiyona geçip yaşamımıza yön vermeye başlar.
Bu otomatik pilot ne işe yarayacaktı?
En sevdiklerimiz niye bizi bir otomatik pilota teslim etmişti?
Çünkü hayatta kalmamız gerekiyordu. Büyüdüğümüzde bu otomatik pilot bizim güven içinde yaşayacağımız konfor alanımızı bulmamıza ve onu korumamıza yardım edecekti. Çünkü ailemiz amacı bizi güvende tutmak ve hayatta kalmamızı sağlamaktı. Bu otomatik pilot hayatta kalabilmek için olmak zorunda olduğumuz kimliktir. Yani hayatta kalma yöntemimiz; çevremizin bize implant ettiği bir formülden ibarettir. Ve biz bunu kendimiz sanır sımsıkı tutunuruz.
Bir çoğumuz büyüdüğümüzde bundan hoşnut olmasak da değiştiremeyeceğimizden o kadar eminizdir ki çoğu zaman başka çaremiz olmadığına inandırıldığımız için harekete bile geçmeyiz. Harekete geçmeye kalksak da çoğu zaman mantıklı ve hayatta kalmayı iyi öğrenmiş birileri tarafından durduruluruz. Ya da ne zaman yaşamımızı değiştirecek olsak, ne zaman farklı bir olasılıkla karşılaşsak, ne zaman bir kriz anı ile karşı karşıya kalsak hemen bir korku, endişe sarar bütün bedenimizi. Bu korku, öğretilenlerin dışına çıkarsak hayatta kalamama, başaramama, onaylanmama, yenik düşme korkusudur. Üstelik bunların nerdeyse tamamı daha bir çocukken başkalarından satın aldığımız korkulardır. Ne zaman yaşamımızı değiştirmeye kalksak bu korkular ortaya çıkar ve biz hemen konfor alanlarımızın güvenli kollarına geri döneriz. Ve bu döngü devam eder durur. Böylece farkında bile olmadan yaşam dediğimiz şeyin içinde tek amacımız hayatta kalmak oldu.
Şimdi durup kendimize soralım lütfen. Ben ne istiyorum. Hayatta kalmaya çalışmak mı?
yaşamaya başlamak mı?
Yaşamaya başlamayı seçiyorsak eğer önce kendimizle tanışmaya gönüllü olmalıyız ve sormalıyız
Ben nasıl mutlu olurum?
Mutlu olmam için ne yapmam gerekir?
Ben kimim?
Life Designer
Özgül ÖZDEMİR
