Bütün hayvanları çok severim. Hele hele sokak hayvanlarını…

Evde hiçbir yemeğimiz çöpe atılmaz. O atıklar, sokak hayvanlarının rızkıdır.

Hayvanları sevmeyenleri sevmem! 

Eğitip gösteri yapmalarını sağlamak için hayvanlara çeşitli işkenceler yapıldığını bildiğim için sirklere gitmem.

Hayvanları doğal ortamlarından koparıp, tel örgüler arasına mahkûm eden hayvanat bahçelerine de gitmem, genellikle.

Bahis için hayvan dövüştüren, “deve güreşleri” adı altında onlara eziyet eden insanlıktan nasibini almamış kişilere beddua ederim. Hayvanlara eziyet eden, öldüren canilere ettiğim gibi…

Avın bir spor olduğunu öne süren zavallılara da her acır, hem de beddua yağdırırım. Çünkü savunmasız hayvanları öldürmenin cinayet, katliam olduğuna inanırım.

Bütün hayvanları çok severim ama kedinin yeri ayrıdır, benim için…Çünkü kedi, özgürdür, yeri geldiğine dik başlı ve isyankârdır. Onun karnını doyurmanız size itaat etmesini sağlamaz. Onu siz istediğinizde değil, o istediğinde sevebilirsiniz ancak. Özgürlüğün timsalidir, kedi. Aynı, denizlerin sokak çocukları olan martılar gibi…

Hayvanları sevmeyen, av bahanesi adı altında öldürenler, insanları da sevmezler. Çünkü onlar, bu dünyayı sadece kendilerinin mülküymüş gibi düşünürler. Bu insanlara sadece acınabilir, o kadar!

İşte yazıma, bu dünyayı sadece kendilerinin sanan asıl “deve”lere ithaf ederek,  fıkramsı bir anekdotla son vereyim:

Deve yavrusu(Köşek), babasına sormuş:

“Babacığım, ben neyim?”

Babası yanıtlamış:

“Sen benim yavrumsun. Büyüyünce sen de benim gibi deve olacaksın oğlum!”

Köşek sormuş:

“Babacığım, bizim ayaklarımız niye böyle kocaman?”

Deve:

“Çölde kolay yürümek için yavrucuğum!”

Köşek:

“Peki, kirpiklerimiz niye böyle çok ve oldukça uzun?”

Deve:

“Eğer kirpiklerimiz uzun ve bol olmasaydı, çöldeki fırtınalarda gözlerimize kum dolardı!”

Köşek:

“Babacığım, tamam da, biz niçin hayvanat bahçesindeyiz o zaman?”

Deve:

“Eee oğlum, dünyada insanlar da var! Bazıları ne olduklarını bile bilmezler. İşte onlar gibiler bizi buraya kapatanlardır!”