“Ulan zaman!
Kulak ver de iyi dinle,
Doğduğumdan beri
Uğraşıyorsun benimle
Yavaşlayacak yerde
Çabuk geçtin
Hızlanacak yerde
Neredeyse durmayı seçtin
Şimdi de
Yolun sonundaki bu çıkışsız inişte
Bari arkadan itme!
Gidiyoruz işte!”
Oktay Ataş’ın bir şiiri bu.
Gidiyoruz da nasıl gidiyoruz? Kör-topal mı diyelim, yuvarlanarak mı diyelim, koşarak
mı diyelim, bilemiyorum. Sonuçta gidiyoruz işte.
Sıkıntılı bir dönem geçirdik sağlık yönünden. Birçok yakınımız çeşitli hastalıklarla boğuştu. Son olarak ben de katıldım bu kervana. Birden gelen bir üşüme, titreme ama 40 dereceyi aşan bir ateş. Ambulansla hastaneye gidiş ve 10 gün yatış. Bir enfeksiyon.
Bir insanda olabilecek en yüksek düzeyin tam 30 katı. (Coronavirüs falan değil, sıradan bir mikrop)
Halsizlik, yorgunluk, bitkinlik, uykusuzluk, iştahsızlık…hepsi var.
10 günün sonunda ancak kendime gelebildim. O 10 gün süresince ve daha sonra yanımdan hiç ayrılmayan eşim bana değişik bir terapi uyguladı. Her gün en az 1 saat müzik dinletti. Meğer bilmediğim, duymadığım ne güzel şarkılar varmış.
O şarkıların bir bölümü bahardan söz ediyordu.Açan çiçeklerden, uçan kuşlardan, kavuşmaktan, yaşama sevincinden.
Pencereden bakınca baharın sadece şarkılarda değil, doğada da olduğunu gördüm.
Ağaçlar pembe-beyaz çiçekler açmış. Hava ılık, kuşlar uçuyor. Kışlık giysiler atılmış.
Bahar ne güzel! Diğer mevsimlerden oldukça farklı. Bir heyecan, bir coşku, tatlı bir telaş!
Yeniden umutlandım ben de. Acelen ne gitmek için dedim kendime. Bak dünya ne güzel.
Yaşamak ne güzel. Ağır ol biraz.
Şarkılardaki, doğadaki bahar, eninde sonunda kalplerimizde de başlar.
Umutlarımızı yitirmeyelim. Güzel günler bizi bekliyor.