YazıYorum (Mete Kozdağ)   

        Boş ver!  

      Evet boş verin.  Bu anı, olup biteni, hayvanları, insanları, memleketi, doğayı, çevreyi ve geleceği, boş verin.   

      Boşvermişlik duygusu; gerçek hayatla ve günlük hayatla olan bağı zayıflatıyor, yaşama gücünü eritiyor. 

      Bizde çok yaygındır ‘sana mı kaldı bunu yapmak veya düşünmek' cümlesi, daha doğrusu sorusu. Veya ‘üstüne vazife mi?' söylemiyle kırılan azim. 

      Aslında ne kadar farkındaysak, hayatın içinde de o kadar var oluyoruz.  

      Robot olmadığımıza göre; merak etmek, ilgi duymak, nerede, nasıl ve ne oluyoruzu sorgulamak, insani özelliklerimiz.  

      Etliye sütlüye karışmamak, düşünmemek, fikir yürütmemek, vazgeçilmez oldu.

      Boş vermek ve tepkisiz olmak, işine gelenlerin ekmeğine yağ sürüyor. 

      Sormak ve sorgulamak; seviye olarak o kadar aşağıya indi ki toplum olarak bitkisel hayata girmiş durumdayız. 

      Ne olacağız? Boş ver.  

      Geleceğimiz? Boş verin. 

      Endişeliyim, bir şey olmaz.  

      Sormayan, sorgulamayan ve boş veren insanlar; İçinde bulundukları topluma fayda yerine zarar veriyor.  

      Günü kurtar yeter. 

      Sadece günü yaşa. 

      Düşünmeyen, görmeyen ve alakasız insanlar, o kadar çoğaldı ki bitecek gibi de değiller.  

      Durumumuz hiç iç açıcı değil. Her şeyden bi haber olduk ve olmaya devam ediyoruz. 

      Bana ne! Boş ver! Boş verin! demeyin artık. 

      Okuyan, seyreden, gören, ilgi duyan, önemseyin, merak eden, sorgulayan, öğrenen ...  

      Bunlardan biri olmayı, seçin artık.  

      Bir tanesi bile çok değerli ve yeterli. 

      Yaşadığınızı fark edeceksiniz.  

      Yazıya bakıp durmayın, tekrar okuyun. Boş vermeyin, boşa gitmeyin ... 

      Niyazi ismine ve anlamına, gerekli değeri gösterelim. 

      Okunuyor olmak dileğiyle, saygılar.