Pakize Başaran, yalnız Bandırma'nın değil, ülkemizin gurur kaynağı bir yazar.

1948 yılından beri edebiyatın içinde. Bir dönemin ünlü kadın yazarları arasında önemli bir yeri bulunan, 20 dolayında romanı, çok sayıda şiirleri, düz yazıları ve radyofonik piyesleri ile edebiyatımızda haklı bir yer edindi, ses getirdi.

Pakize Başaran ile ilk röportajım, yaklaşık 30 yıl kadar önce, o yıllarda çalıştığım, rahmetli Nihat Özbek'in sahipliğinde, Bandırma'daki GERÇEK gazetesinde yayınlanmıştı. O yıldan sonra da çok sayıda röportaj yaptık, Pakize Hanım'la.

Yaklaşık iki yıl önce Pakize Başaran'ın şiirleri ve düzyazılarından oluşan “Daha Ne Olsun” kitabının editörlüğünü üstlendim. Bu kitaptan bir yıl kadar sonra da, Başaran'ın yaşam öyküsü olan “Edebiyatımızın Gülen Yüzü” isimli kitabı kaleme aldım.

Pakize Başaran, 1921 doğumlu olmasına rağmen edebiyattan, yazmaktan kopmuyor ve üretmeyi sürdürüyor. Halen BANSES'teki köşesinde yazıları, şiirleri, özlü sözleri ve çeşitli konulardaki değerlendirmeleri yer alıyor. 

Başaran'ın tüm kitaplarını okudum. Güçlü ve sürükleyici kitaplarında zaman zaman ilginç sürprizler var. Bandırma'yla ilgili çeşitli anıları ile geleceğe de ışık tutuyor. 

Pakize Başaran'ın, haydi kendisinin sevdiği hitap şekliyle “Pakize Sultan”ın en beğendiğim kişilik özelliklerinin başında yüreğindeki engin insan sevgisi, iyimserliği ve yaşama hep umut penceresinden bakışı gelir. Aynı, Sait Faik'in, “Bir insanı sevmekle başlar her şey” dediği gibi…

Başaran, gerçekten edebiyatımızın gülen yüzüdür. 

Onun birçok kitabının imza günündeki söyleşilerinde ve başka etkinliklerde moderatörlüğünü yaptım. Zaten kendisi de, “İmza günlerimde yanımda olman bana büyük bir rahatlık veriyor” der. 

Pakize Başaran'ın, eskiden yazdığı “Şaka Bitti” isimli kitabının yeni baskısı için Bandırma Belediyesi Kültür Müdürlüğü'nün çalışmalar yaptığını biliyorum. 

Kitap basılıp, imza günü düzenlendiğinde, bir kez daha onun yanında olmanın mutluluk ve heyecanını şimdiden yaşıyorum. 

İyi ki varsın, Pakize Başaran…İyi ki seni tanımışım…

Yazıma, “Pakize Sultan”ın, “Yıllar” isimli şiiriyle son vermek istiyorum. Tabii ki, onun, yıllarını boşuna değil, sürekli üreterek geçirdiğinin altını çizerek…

“Hızla geçiyor yıllar

dinlenmek bilmiyorlar

uçar gibi giderken

hiç haber vermiyorlar

Nedir bunun sebebi

acelesi var gibi

kaçarcasına bizi

terk edip gidiyorlar

Yer yer silinmiş izler

sanki tutsağı bizler

anılarla baş başa

bırakıp gidiyorlar

Bu duyarsızlık neden?

neden hiç düşünmeden

bizi ateşe itip

yakarak gidiyorlar

İşte hayat kardeşim

nerede dostun, eşin?

Yıllar acımasızca

Savurup gidiyorlar

Yıllar, düzen böyle kurulmuş

sonuç değişmeyecek

bu dünya var oldukça

yıllar uçup gidecek

Yıllar, yıllar, yıllar…

yok edip gidiyorlar

yıllar

ah, yıllar, yıllar, ah, ah!”