Sevgili öğrenciler,

          Size yaşadığımız çevreden bir masal yazdım. Siz de yaşadıklarınızdan masallar yazabilirsiniz. Hepinizin gözlerinden öperim. Sevgiler.

Bir varmış bir yokmuş. Yurdumuzda ve dünyada kuşlar kadar Kuşcennetler'i de çokmuş. Yeni Karaağaçlı Köyü'nün yanındaki Kuşcenneti'ne leylekler, her yıl baharda geliyormuş. Kuşcenneti, Ulubat Gölü kenarındaymış. Leylekler, yıllar önce yuvalarını, evlerin bacalarına, ağaçların ve sokak lambalarının üzerine, buldukları yüksek yerlere kurmuşlar. Bu yüzden halk, Karaağaçlı Köyü'ne “LEYLEK KÖYÜ” demeye başlamış. Gölün asıl adı Ulubat Gölü.

Zamanla Uludağ Üniversitesinden öğrenci gençler ile köy halkı ortak çaba harcayıp düşünce ve emeklerini birleştirmiş, köyde “Leylek Festivali” yapmaya karar vermişler. Konusu, çevre ve gölün temiz tutulmasıymış. Amacı da köylülerin ürettikleri tarım ürünlerinden, ev yapımı kışlık yiyeceklerin satışından gelir sağlamakmış.

 Köye gelen konuklar, tarhana, erişte, peynir, tereyağı, kaymak, baklava, börek, bazlama, turşu, salça, reçel, pekmez, bal, kekik, nane, ıhlamur gibi ürünlerden almışlar. Güzelliğine hayran oldukları, çok beğendikleri bu köye, yine gelmek isteği ile köyden memnun ayrılmışlar. 

İlkokuldaki öğrenciler için “Kuş Sesleri Eksilmesin” konulu yazma yarışması düzenlenmiş, kazananlara kitaplar armağan edilecekmiş. Öğrenciler her yıl leylekleri nasıl özlemle beklediklerini, yol gözlediklerini, kuşların gelişinin köyde coşku, sevinç yarattığını yazmışlar.  

Yarışmayı kazanan öğrencilere, yaşlarına göre kitaplar armağan edilmiş.  Çocuklar, ellerinde armağan kitaplar marşlar, şarkılar söyleyerek köy sokaklarında dolaşmışlar. Çay bahçelerinde oturan konuklar ve halk sevinçle onları alkışlamış.

Bir de “Kuş Cenneti'nde Kuşlar“ adlı suluboya ve pastel boyalarla yapılmış resim yarışması başlatılmış. Öğrenciler; leyleklerin yuvalarında yavrularını beslerken,  göl sularından balık yakalayıp yerken, köy evlerinin çatılarında yuvalar kurarken, resimlerini,  göz alıcı renklerle yaratmışlar.

Yarışmaları kazanan öğrencilere çeşitli kitaplar, suluboyalar ve pastel boyalar armağan edilmiş. Festival sorumluları, köy sokaklarında duvarlara ipler gerip, öğrencilerin resimlerini sergilemişler. Festival için köye gelen konuklar çocukların yaptığı resimleri hayranlıkla seyrederek fotoğraflarını çekmişler. 

Yerel gazetelerde kendilerinin ve resimlerinin fotoğraflarını gören öğrenciler, çok sevinmişler. Ellerinde gazeteler, sahildeki balıkçı Kemal Amca'ya göstermek için heyecanla koşmuşlar.

            Kemal Amca, yıllardır sandalıyla Uluabat Gölü'nde balık avlar, evini geçindirirmiş. Tatlı dilli, güler yüzlü, köyün en sevilen insanıymış. Balık avlarken sandalının kenarına konan kuşları, avladığı balıklarla beslermiş. İşte bunlardan bir tanesi her yıl baharda köye gelince Kemal Amca'nın sandalından ayrılmaz olmuş. Köylüler leyleğin adını “Yaren” koymuşlar. 

              Dokuz yıldır Kuşcenneti'ne gelen Yaren bu yıl gelmemiş! Köyde herkes, bunu konuşuyor, merak ve üzüntü içinde bekliyormuş. Öldü mü, kaza mı geçirdi, diye düşünenler çokmuş! Yarensiz “Leylek Festivali” yapılırken Kemal Amca, çok üzgün olduğunu, hep yol gözlediğini çocuklara anlatmış:

“Çocuklar, her gün balık tutuyorum Yaren gelirse veririm, diye. Gelmediğini görünce ben de tuttuğum balıkları başka leyleklere veriyorum. Yaren'i çok özledim. Onun gibi alımlı leylek yok,” demiş!

Öğrenciler de “Yarensiz festivalin tadı yok, Kemal Amca,” diye yakınmışlar. Yaren'i merak ettiklerini, çok özlediklerini anlatmışlar. Ellerindeki davetiyeyi Kemal Amca'ya uzatmışlar sevinsin, diye:

“Ne olur Kemal Amca, yarın bizim oynadığımız “Orman Bizim Canımız” adlı piyesimizi görmeye gel. Piyesi öğretmenimiz yazdı. Güzel oynamak için biz de canla başla çok çalıştık. Kostümlerimizi annelerimiz dikti. Senin bizi alkışlamanı istiyoruz.”

Öğrenciler, ertesi gün onarılan Rumlardan kalma, eski kilisenin sahnesinde “Orman Bizim Canımız” adlı piyesi köy halkı ve konukların alkışları arasında başarı ile oynamışlar. Sonra sahneye çıkan öğrenci korosu, mandolinler ve flütler eşliğinde,  türküler söylemiş. Dinleyenlerin katılması ile coşkulu, güzel bir konser vermişler.

Öğretmen Hanım, türkü korosunu alkışlayanların coşkusu devam ederken sahneye çıkmış. Elindeki telefonu havaya kaldırıp gösterirken şunları söylemiş:

“Sevgili öğrenciler, hepinize teşekkür ederim, çok başarılıydınız, kutluyorum, gözlerinizden öpüyorum. Şimdi, size sevineceğiniz bir müjde veriyorum. Göl sahilindeki bir arkadaşım telefonuma ileti göndermiş. Okuyorum:

“YAREN GELDİ. SAHİLDE SİZİ BEKLİYOR.”

Salondan alkışlar yükselirken sevinçli sesler çevreye yayılmış. Sonra oyunu ve koroyu izleyenler, birbirini incitmeden, salonun geniş kapısından hızla dışarıya çıkmışlar. Köy sokaklarında heyecanla koşarak sahile ulaşmışlar.

Kemal Amca çok telaşlı ve mutluymuş. Sevinçle sandalına atlamış. Oltasını suya atmış. Balık dolu çaparisini sudan çekince, izleyenlerden neşeli sesler yükselmiş. Avucundaki balığı Yaren'e atarken seyredenler, fotoğraf çekip alkışlamış. Öğrencilerin en safı Emre yüksek sesle şunları söylemiş:

“Yareeen! Seyircilerini ve Kemal Amca'yı eğilerek selamla! Şimdi sahnede sen varsın!” 

Yaren'i görmeye gelenler büyük bir alkışla sevinçlerini göstermişler. Kemal Amca'nın yüzü hep gülüyormuş. Özlem bitmiş, Yaren'e kavuşmuş ve şöyle demiş:

“Bu yıl üç gün geç geldi güzel Yarenimiz. Elimle attığım balıkları, her zamanki gibi havada yakaladı. Göçmen kuş olmak kolay mı, uzun yoldan yorgun geldi, yesin sevgili leyleğimiz.”

Öğretmen Hanım sevinçle öğrencilerine yeni bir müjde vermiş:

“Sevgili öğrenciler, Şimdi çevremiz ve gölümüz kirlenmesin diye köy meclisinin yaptırdığı “ATIK SU ARITIMEVİ'NİN” açılış törenine gidiyoruz.” 

Alkışlar arasında önde öğrenciler, arkada köy halkı ve konuklar şarkılar, türkülerle yola koyulmuşlar. Hepsi Yaren'e ve Kemal Amca'ya el sallamışlar.