Gazeteciliğin özünde eleştiri vardır. Ancak gazetecinin, yeri geldiğinde başarıyı övmek, başarının hakkını teslim etmek de görevidir.
Bu yörenin çocuklarının yazdığı kitapları okumayı hep öncelik edinirim. Bu kez de öyle oldu. Nazan Çinko'nun “Şarkılarını Söylemeyi Unutan Kadınlar” isimli öykü kitabı elime geçince bir solukta okudum. Çinko, kitabını “Şarkılarını söylemeyi unutan, yaratıcılığını mutfağına teslim eden tüm kadınlara” ithaf etmiş.
Kitapta, akıcı ve temiz bir Türkçeyle işlenmiş 13 hüzünlü ve yürek burkan kadın öyküsü yer alıyor. Bebe Yakalı Kadınlar, Acı Bal, Doğu Ekspresi'nde Bir Kış Gecesi, Süt Evi, Bahçedeki Dut Ağacı, İkilem, Karanlıktaki Kanat Sesleri, Sivri Tepelerin Ardında, Hişşt Baksana Bana, Yıldızlara Uzanmak, Alın Yazısı, Savaşçı, Vişneçürüğü Renginde Bir Gün
Öykülerin hepsinde ezilen, hor görülen kadınlar…Erkek egemeni bir toplumda kadınların yaşadığı acılar….Yaşayamadıkları hayatlar…Türk kadınının genelde bitmeyen yazgısı…
Rahmetli Duygu Asena'nın, yıllar önce yazdığı “Kadının Adı Yok” isimli romanı geliyor aklıma. Her ne pahasına olursa kendisi için var olmaya çalışan bir kadının büyük çabası…
Bugün de değişen bir durum yok. Yine ezilen, şiddete uğrayan, öldürülen, sindirilen kadınları anlatıyor Nazan Çinko, duygulu öykülerden oluşan kitabında.
Çinko'nun, sosyal medyada yer alan “Pazar Yazıları”nı zevkle okuyordum zaten.
Nazan Hanım, 1964 yılında, Bandırma'da doğan emekli bir kimya öğretmeni. Öncelikle kendisi için yazdıkları sosyal medya sayesinde arkadaşlarına, sonra da farklı kitlelere ulaşınca yazı işine çok ciddi ve profesyonel anlamda eğilip, değerli yazarların atölyelerine katılarak teknik öğrenme, yazım dünyasını tanımaya ve inceliklerini kavrayıp öykücülüğünü geliştirmeye çaba harcaması ayrıca övgüye değer.
İlhan Berk, “Yazmak bir cehennemdir” diyor. Yazmak gerçekten de çok zor ve adeta ömür törpüsü! Ama aynı zamanda da müthiş bir tutku.
Nazan Hanım, yetenekli bir kalem olarak yazın dünyasına girdi. Yolu uzun ama önü açık. Çıktığı yolda yürekten başarılar diliyorum.
