Gazetecilikte kalemi özgürce kullanmak ana ilkedir. İfade özgürlüğü, demokratik ülkeler için olmazsa olmaz bir koşuldur. Gazetecinin en önemli görevi ise eleştiridir. Gerçek gazeteci her tehlikeyi ve riski göz önüne alarak bu görevini sonuna dek kullanır, kullanmalıdır.

1972 yıldan beri aralıksız yazıyorum. Haberler, köşe yazıları, röportajlar, söyleşiler…Binlerce yazı…Yazdığım bazı yazılar dolayısıyla yargılandığım da oldu. Ancak bugüne dek yargıdan en küçük bir ceza almadım. Bu en büyük övünç kaynağımdır.

Gazeteci, istediği konuda haber yapar. İstediği konuda köşe yazısı yazar. Dilediği konuda araştırma yapar. Bugüne kadar hiçbir gazeteciyi, “Neden böyle bir köşe yazısı kaleme aldın, neden böyle bir haber yaptın?” veya “Neden şunu yazmıyorsun?”  diye sorgulamadım, eleştirmedim. Zaten buna hakkım da yok. Yazdıklarını beğeneyim veya beğenmeyeyim, her arkadaş, istediğini yazıp yazmamakta özgürdür. Eğer gazetecinin kişileri veya kurumları eleştirirken sınırları aştığı düşünülüyorsa, bu kişilerin veya kurumların, o gazeteci hakkında yargıya başvurma hakları vardır. Bu hakkı da mutlaka kullanmaları gerektiğini düşünüyorum.

Ancak zaman zaman şaşırtıcı ve gülünç olaylarla da karşılaşıyorum. Diyelim ki bir haber veya köşe yazısı yazdım. Üstelik mesleğin içinde olduklarını iddia eden bazı kişilerin, “Vay, şunu nasıl yazarsın?”, “Vay, bunu nasıl eleştirirsin?” moduna girdikleri, dedikodu yaptıklarını görünce gülüyorum. Hatta bunların içinde, yazılardan gazeteci için ilkokul mezunu olup “karakter tahlili” yapan psikologlar(!) bile var. Bunlara kesinlikle yanıt vermiyorum. Bu nedenle öfkeye katılıp, “temcit pilavı” gibi aynı cümleleri kuranları, kıskançlıkları, kompleksleri ve kendi küçük dünyaları ile baş başa bırakıyorum.

Eleştirilere yanıt verilir mi? Tabii ki verilir ama değer verilen kişilerin, doğru eleştirilerine…Bunun dışındaki her yazı benim için yok hükmündedir.

Bu gülünçlüklerle uğraşacak zamanım da yok. 

Kısacası ben işime bakıyorum.