Bu yıl Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılışının yüzüncü yılı. 23 Nisan 1920 tarihi, Türk siyasi tarihi için bir dönüm noktasıdır. Savaşlar yüzünden yıpranmış, yalnız bırakılmış ve fakirleştirilmiş Anadolu halkının yoktan var etmeye başladığı bir tarihtir.
Ankara’ya o gün 66 seçim bölgesinden 337 mebusun geldiği genel kabul görmektedir.
Bazı mebuslar, Ankara’ya geldiklerinde çok büyük bir şaşkınlığa uğradılar. O tarihte
Ankara’da bahsedilenin aksine ne bir ordu, ne bir hazine ne de bir kalacak otel yoktu. Bazı mebuslar geri dönmeyi düşündüler. Bu haberleri alan Mustafa Kemal, meclis kürsüsüne çıktı ve şöyle seslendi:
“İşittim ki, bazı arkadaşlar yoksulluğumuzu bahane ederek, memleketlerine dönmek istiyorlarmış. Ben kimseyi zorla Milli Meclis’e davet etmedim. Herkes kararında hürdür, bunlara başkaları da katılabilirler. Ben bu mukaddes davaya inanmış bir insan sıfatıyla, buradan bir yere gitmemeye karar verdim. Hatta hepiniz gidebilirsiniz.
Asker Mustafa Kemal olarak ben, mavzerimi elime alır, fişeklerimi göğsüme dizer, bir elime de bayrağı alır, bu şekilde Elmadağı’na çıkar, orada tek kurşunum kalana kadar vatanı müdafaa ederim. Kurşunlarım bitince bu aciz vücudumu bayrağıma sarar, düşman kurşunlarıyla yaralanır, temiz kanımı, mukaddes bayrağıma içire içire tek başıma can veririm.
Ben buna ant içtim.”
Bu konuşmanın ardından hiçbir mebus Ankara’dan ayrılmamıştır. Mustafa Kemal ve bütün zorluklara rağmen Ankara’ya gelen mebuslar, o gün, egemenliği hanedandan alıp, millete vermişti. Bugün hala TBMM Başkanlık Divanı arkasında “ Egemenlik, kayıtsız şartsız milletindir” yazmaktadır. TBMM, yeri geldi kapatıldı, yeri geldi basıldı, yeri geldi hükümet çıkartamadı, yeri geldi bombalandı, itibarsızlaştırılmaya çalışıldı… Ancak her ne olursa olsun
yine yeni yeniden demeyi ve ayağa kalkmayı bildi. Bunun nedeni temellerinin çok sağlam olmasıdır. Sonuç olarak;
23 Nisan, bir milletin ayağa kalktığı gündür,
23 Nisan, yedi düvele meydan okunan gündür,
23 Nisan, umutların yeşerdiği gündür,
23 Nisan, direniştir,
23 Nisan, Mustafa Kemal Atatürk’tür…
