Evde geçen bilmem kaçıncı günde (günleri de saymıyorum artık) pencereden bakıyorum. Sokağa çıkma kısıtlaması olduğu halde tek tük geçenleri görüyorum. Onlar
gibi arada bir geçen araçlar, kendilerine yiyecek bir şey arayan kediler, köpeklerden başka bir şey yok. Rüzgar ağaçların yapraklarını sallıyor. Karşıki ağacın dalına bir
poşet takılmış, kaç gündür orada. Ne zaman uçup gidecek diye bekliyorum.
Camın önündeyken aklıma Kral Tantalus geliyor. Beni tanıyanlar artık bilirler;
olmadık zamanlarda olmadık şeyler gelir aklıma. Bu da öyle. Kral Tantalus Yunan mitolojisine ait bir efsane kahramanı. Onun öyküsünü çok yıllar önce okumuştum.
Şimdi aklıma geliverdi.
Tantalus bizim topraklarda doğup büyümüş bir mitolojik kahraman. Gerçek mi, değil mi bilinmez. Asıl yeri Manisa’nın Spil dağı. Tantalus birtakım düşünceler taşıyor ve
tanrılarına karşı geliyor. İşlediği suçlardan dolayı da Zeus tarafından cezalandırılıyor.
Bir deliğe atılıyor, o delik daha sonra bir göle dönüşüyor. Tantalus artık suları çenesine kadar gelen bu gölde yaşamaktadır. Çevresinde de meyve ağaçları vardır. Ancak ne
zaman su içmek istese gölün suları alçalmakta, meyve yemek istese ağaçlar kendisinden uzaklaşmaktadır.
Ben Tantalus gibi bir suç işlemedim. Onunki gibi düşünceler taşımıyorum. Yani onunla hiçbir benzerliğim, hiçbir ortak yanım yok. Dedim ya, can sıkıntısından aklıma geldi.
Sadece şunu söyleyebilirim; aşağıda bir yol var, orada yürüyemiyorum, kediler, köpekler var, okşayamıyorum, yiyeceklerini veremiyorum, ağaçların gölgesinde oturamıyorum. Malum, hem sokağa çıkma kısıtlaması var, hem de 65 yaş üstüyüm.
Bu coronavirüs belası bütün yaşamımızı alt üst etti. Gelişmiş, gelişmemiş bütün ülkeler etkilendi. Onunla yatıyor, onunla kalkıyoruz. Hepimiz ne zaman sona ereceğinin beklentisi içindeyiz.
Ben gelecekten umutluyum. Güzel, sağlıklı günlerin geleceğine inanıyorum. O yüzden sabır gösteriyorum ama biraz sıkıldığımı itiraf etmeliyim. Bizim de açık havada yürümeye, nefes almaya ihtiyacımız var. Bu nedenle hiç olmazsa günde 1 saatçik izin verseler demiştim. Şimdi öğreniyorum ki, hafta sonlarında 1 değil, 3 saat izin vereceklermiş. Sevindim. Maskemizi takar, eldivenlerimizi giyer, sosyal mesafeye dikkat ederek biraz yürürüz.
Meğer sahip olduğumuz ne güzel şeyler varmış. Sokağa çıkıp yürümek bile bir mutluluk kaynağıymış. Şimdi onların bilincine vardık. Tantalus; sen olduğun yerde dur, suya,
meyvelere bak, ben izin çıktığında yürüyeceğim. Yol benden kaçmayacak!