Corona günleri devam ediyor. Bizim ev yaşamımız da. Evin içinde durmadan yürüme, kitap okuma, bulmaca çözme, televizyon izleme, uyuklama vs.vs. Hepsi tamam da eksik olan bir şey var yine de.
65’i değil, 75’i geçtim. O yaşta senin ne işin var sokakta, otur oturduğun yerde diye düşünülebilir. Ama insanız işte, elimiz, ayağımız tutuyor, çok şükür sağlığımız yerinde.
Her gün ateşimi ölçüyorum, sık sık tansiyonumu, şekerimi…olağandışı bir durum yok.
Evin içinde corona nereden gelecek? Ama sıkılıyorum.
Yaşlı olduğumuz için bize maske verilmedi. Sokağa çıkamayan insan maskeyi ne yapsın? Ama çocuklar Ankara’dan gönderdi. Olur da acil bir durum için çıkmanız gerekebilir, bulunsun dediler. Onunla birlikte eldiven, vitamin hapları falan da.
Genç komşularımız arada bir, bir ihtiyacımız olup olmadığını soruyorlar. Sağ olsunlar.
Ancak çocuklarımız ve komşularımız dışında arayan soran yok.
Televizyonda izliyorum; bir çocuğa tablet götürüp vermişler.Bir başkasına doğum günü için pasta. Üstelik çok ilginç yöntemlerle. Kuzusuna ot isteyen, çiğ köfte, koli bantı siparişi veren insanlar da var. İlgililer üşenmeden, bıkmadan tüm istekleri yerine getiriyorlar.
Onları izlerken ben de acaba dedim kendi kendime; bir şey istesem bana da getirirler mi? Maddi değeri yüksek olan bir şey istemiyorum. Öyle bir şeyi asla kabul etmem.
Yiyecek-içecek ihtiyacımız da yok çok şükür. Onları ihtiyacı olanlara versinler.
Öyleyse…
Sümbülü çok severim. Her bahar evime bu çiçeği alır vazoya koyarım. Kokusu beni adeta kendimden geçirir. Onunla birkaç yaş daha gençleştiğimi hissederim. Ama bu bahar alamadım. Baharı bile yaşayamadım /Zaten kaç baharımız kaldı?). Kırlarda şimdi papatyalar, gelincikler açmıştır. Kuşlar cıvıltılarıyla doğayı şenlendiriyordur.
Küçük dereler şırıl şırıl akıyordur. Hiçbirini göremedim.
Acaba diyorum; bu sıkıntılı günlerde biri kapımızı çalsa, kır çiçeklerinden derlenmiş bir buket (içinde sümbül olan) ya da benzeri bir şey getirse! İnanının çocuklar gibi sevinirim. Demek bizi düşünenler de varmış derim.
Adresimi, telefonumu vermiyorum. İlgilenen biri çıkarsa o nasıl olsa bizi bulur. Yeter ki kapımız çalınsın, bir ilgili gelsin, elleri boş olsa bile avuçlarını açıp “Sana gökyüzünden bir bulut parçası getirdik” desin.
Benimki de böyle bir hayal işte. Birkaç gün de bununla oyalanalım…
