Ülkemizde bir “danışmanlık” furyası esiyor ki, şaşırmamak elde değil.

Büyükşehir belediye başkanları başta olmak üzere birçok küçük ilçenin belediye başkanı bile kendisine “danışman”lar tutuyor. Siyaset danışmanı, basın danışmanı, diksiyon danışmanı…

Bu kişilere, devletin, yani milletin parası bol keseden ödeniyor.

Aslında hiçbir şey danıştıkları da yok. Amaç belli. Örneğin basın danışmanı yaptıkları kişileri para karşılığı satın alıyorlar! Bu gazeteciler(!), meslek ilke ve etiğini unutarak, emrine girdikleri patronlarını bol bol övüyorlar.

Siyaset danışmanlarına gelince.

Çoğu, uzun süre hasbelkader bulundukları siyasette ciddi hiçbir başarıya imza atamayarak, siyasetin çöplüğüne atılmış ama yaşamlarında siyaset dışında yapacakları hiçbir iş olmayan kişiler…Ne doğru dürüst bir kitap okumuşlardır, ne sinema, tiyatro, konser izlemişlerdir. Yaşları kemale erdiği halde, köşelerine çekilip gençlere ağabeylik yapmayı hiçbir zaman düşünmeyen bu politikacı eskileri, yeniden siyasetin içinde kalmak, hiçbir zaman hak etmedikleri eski koltuklarına kavuşmak adına her çeşit entrikanın içinde yer almaktan ne çekinirler, ne de utanırlar.

Tabii ki, asıl utanması gerekenler de, bu kişileri, hiçbir şey danışmayacakları halde “danışmanlık” ismi altında bu göreve getirerek, onlara “arpalık” yaratanlardır.

Siyasetteki bu “dinozorlar” temizlenir mi derseniz? Zor dostum zor!

Ama Victor Hugo’nun şu sözünü de kimse unutmasın:

“Hiç kimse vazgeçilmez değildir ve hiç kimse kendini vazgeçilmez sanan biri kadar aptal değildir.”