“10 Mayıs Dünya Bandırmalılar Günü”
Bandırmalı olmak ne kadar güzel!
Ne zaman birkaç günlüğüne bile olsa uzak kalsam, Bandırma özlemi burnumda tüter.
Bandırma, çağdaşlığın kenti.
Bandırma, dostluğun, sevginin, demokrasinin, dayanışmanın, mücadelenin kenti.
Bandırma, benim için mutluluğun fotoğrafı.
Bandırmalı olmak ve bunu her platformda dile getirmekten her zaman gurur duydum.
Yunan asıllı büyük şair Konstantinos Kavafis, doğup büyüdüğü İskenderiye kenti için “Yeni ülkeler bulamayacaksın, bulamayacaksın yeni denizler. Hep peşinde,
izleyecek durmadan seni kent!” diyor.
Bazı kentler vardır ki, nereye giderseniz gidin, sanki sizi izler, ardınız sıra gelir gibidir. Gittiğiniz kentlerde hep, kendi kentinizi görürsünüz. Bir ev, bir sokak,
kaldırım üstü bir küçük kahve, bir ağaç, esen bir rüzgâr, gün batımı….size kentinizi anımsatır. İşte benim için de Bandırma, odur.
Hiç kimse farkında olmasa da, her kentin kendiliğinden oluşan bir müziği vardır.
Bu müziğin doğal notaları, rüzgârın sesinden, cadde ve sokaklarında yükselen kahkahalardan, çocuk ağlayışlarından, gelenek-göreneklerinden, türkü ve
manilerinden, ocak başında anlatılan masallarından, limandaki gemilerin düdüklerinden, dalgaların sahili dövüşünden, martıların haykırışlarından,
unutulmuş mahallelerin yalnız ve sessiz iç çekişlerinden, tarihinden, müzelerinden, geniş bulvarlarından, ulu ağaçların gölge verdiği
parklarından…oluşur. İşte benim için de Bandırma, odur.
Cemal Süreya, bir şiirinde, “Biliyorsun ben hangi şehirdeysem, yalnızlığın
başkenti orası” diyor. Benim için de öyle. Gittiğim her şehirde, Bandırma’dan uzak kalmanın yalnızlığını yüreğimde hissederim.
Ancak unutmayalım ki, bir kenti kent yapan da içinde yaşadığı insanlarıdır.
Bandırmalı olmaktan her zaman gurur duyalım. Yalnız 10 Mayıslarda değil, her zaman…
Bugünkü dizelerimiz, Konstantinos Kavafis’ten, çevirisi Cevat Çapan’dan, “Şehir” ismini taşıyor.
“Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, dedin
Benden daha iyi bir başka şehir bulunur elbet
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya,

Bir ceset gibi gömülü kalbim
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam, kara yıkıntılarını görüyorum, ömrümün, boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede
Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın
Bu şehir arkandan gelecektir
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın, aynı mahallede kocayacaksın; aynı evlerde kır düşecek saçlarına
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda
Başka bir şey umma
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
Öyle tükettin demektir, bütün yeryüzünü de”