Bir taraftan sıcak, bir taraftan korona, öbür yandan buna bağlı olarak evden çıkamama, insana neler düşündürüyor.
Hani klasik bir söz vardır ya; “Gençler hayalleriyle, yaşlılar hatıralarıyla yaşar” diye, işte tam öyle şimdi. Aklıma çocukluk, gençlik anılarım geliyor sık sık.
Televizyonun, bilgisayarın, internetin, sosyal medya diye bir kavramın olmadığı bir dönemin çocuklarıydık biz. Doğru dürüst oyuncaklarımız bile olmadı. Tek eğlencemiz, o
zamanlar var olan bir lastik topun peşinden koşmaktı. O top da ikide bir patlar, yırtılır; maçımız! yarıda kalırdı.
Her birimiz kendimizi o zamanların büyük futbolcularının yerine koyardık. Kimimiz Kaleci Cihat'tı, kimimiz Baba Hakkı, kimimiz Lefter. Onları, 5 kuruşa satılan
çikolataların içinden çıkan küçük resimlerden tanırdık. Tanırdık ama değil onları, kentimizin amatör takımlarında oynayan futbolcuları bile izlemek şansımız yoktu.
Çünkü stada girecek paramız yoktu. O nedenle çocuklar pazar günleri stadın çevresinde dolanır, kendileri içeri almaları için büyüklere adeta yalvarırlardı.
Bir gün ben de öyle yaptım. Stadın önüne gittim. Benim gibi birçok çocuk vardı. Hepsi bir büyüğün yanına gidiyor, ricada bulunuyordu. Çoğu böylece içeri girdi. Ben bir türlü
birine gidip beni içeri sokar mısın, diyemedim. Utandım,, sıkıldım. Öylece kenarda bekliyorum. Benim boynu bükük halimi gören biri geldi, omzuna elini koydu, gel
bakalım deyip kendisiyle birlikte içeri girmemi sağladı.
Nasıl sevindiğimi anlatamam. Küçücük bir iyilik bile insanı nasıl mutlu ediyor, nasıl sevindiriyor. Bu olay bende iz bıraktı; karşı taraftan istenmeden, bir talep gelmeden
yapılan iyiliğin insan ruhunda yarattığı etkiyi yıllar boyu yaşadım. Ben de kendi çapımda ufak tefek bir şeyler yapmaya çalıştım., daha sonra.
Şimdi görüyorum ki, karşılıksız yapılan iyilikler denizlerin engin suları gibi oldu.
Veresiye defterlerindeki borçları silenler, faturaları ödeyenler, evlere gıda yardımı yapanlar bitip tükenecek gibi değil. Çok şükür kendi yağımızla kavrulup gidiyoruz ama
bütün bunlar sanki bana yapılmış gibi sevindiriyor beni. Umutlarım artıyor, insanlara olan sevgim çoğalıyor. İşte biz buyuz diyorum. Can sıkıcı bir haber duymak
istemiyorum artık. Bizim insan yanımızı ortaya çıkaran bu tür eylemleri görmek, duymak istiyorum.
Mahallemizdeki bir bakkal da, (İzinli günümde gördüm) dükkanının önüne bir tabela asmış: “Askıda ekmek, ihtiyacı olan sormadan alabilir” diye. Nasıl hoşuma gitti, anlatamam.
Her zaman söylüyorum; bu dünya hala dönüyorsa iyi insanların sayesinde dönüyor.
Dönmeye de devam edecek. Şair ne demişti: “Sizleri göreceğim geldi iyi insanlar”. Ben o iyi insanları görüyorum. İyilik hep kazanacak. Yaşasın iyilik!

Bu yazı 595 defa okundu.

Ad Soyad E-Mail