BERLİN'DE 1947 KIŞI
1947 yılı Mart'ının 31. günü Berlin'de binlerce kişi ‘' Aç Kış'' mitingine katıldı. Rus steplerinden gelen dondurucu soğuk Ocak'ta Berlin'e ulaşmıştı. Ocak'ta derece sadece on bir gün sıfırın üstünde kalabildi. Grunewald gölü donmuştu. Yılbaşı gecesi Wannsee ve Müggelsee gölleri donmuş , bir inci gibi ışıldıyordu. Şubat'da soğuk daha da arttı. Termometre 3 Şubat'ta eksi 17'i gösteriyordu. Damlardan buz sarkıtları uzanmış ve kapı kolları donmuştu. Soğuk gece ve gündüz değişmeden sürüyordu. Şubat ortasında halk harpte yapılmış sığınaklara, hastanelere ve tiyatrolara doluşmuştu. Buraları birazcı olsun sıcaktı. Berlin'in donan halkı buralarda toplanmıştı.
Şehirde kömür, yakacak odun ve elektrik yoktu. Halk yakındaki Grunewald ormanından odun toplamaya gidiyordu. Bu çok zor bir işti. Aç kurtlarla her an karşılaşmak sorunu vardı. Ünlü Tiergarten'daki iki yüz yıllık dev ıhlamur ağaçları acımasızca kesiliyordu. Çok yaşlılar ve çocuklar yataklarında , soğuğun kurbanı olarak , donarak ölüyorlardı. Polonya'dan gelen göçmen treni Berlin garına ulaştığında içinden 53 heykel gibi donmuş yolcu çıktı. Uzun bir zaman geçmeden 1000 kişinin donduğu ve donmuş el ve ayaklarının acısına dayanamayıp 450 kişinin intihar ettiği saptandı.
Su boruları donduğunden içilecek su yoktu. Ancak sokak çeşmelerinden sıraya girerek çok az su almak mümkündü. Tuvaletler susuzluktan temizlenmiyordu. İnsan dışkısı sokağa atılıyordu. Evde insanlar paltolarıyla yada kürkleriyle oturuyor ve yatıyordu. Thermometre daha sonraki günlerde eksi 29 dereceyi gösterdi. Bir çok ailenin oturduğu apartman ya da evin pencerelerinde cam olmadığından soğuğu kartonla , gazete kağıdı ile önlemeye çalışıyorlar, ama para etmiyordu. Okullar kapanmıştı. En önemlisi açlık almış başını gitmişti. Bir milyon Berlinli ‘'açlık kartı'' – gıda karnesi - ile yaşıyordu. Günde 1500 kalorilik gıda maddesi almayı ön gören kartın sahibi , ortalama olarak bu miktarda gıda maddesini bile bulamıyordu. Gıda karnesini kaybeden yaşlı bir adam birkaç gün dayandıktan sonra, arkadaşının gıda karnesini kullanabilmek için , arkadaşını öldürmüştü. Konu gazetelerde uzun uzun yazıldı.
Bu çok sıkıntılı , halkın açlıkla savaştığı dönemde Batılı müttefiklerin üst düzey yöneticileri lüks bir hayat yaşıyordu. Frank Howley'in eşi Edith dört çocuğu ile on iki hizmetçinin bulunduğu Geltertstrasse'deki büyük villasında rahattı. Amerikan ordusunun sağladığı hemen hemen sınırsız miktardaki gıda maddesinden memnundu. Her şeyden bol miktarda vardı. Her ne kadar bazen Berlinlilere yapılan haksızlıklardan rahatsız oluyorsa da ‘'başlarına gelenleri Berlinlilerin kendileri istemişti'' diyordu. Ondan dolayı vicdanı rahatsız olmuyordu ( Milton, 217).
Amerikan gurubundan bir ekonomistin eşi Joan Crane Amerikalıların Berlinliler üzerinde üstünlük göstermesinden , onlara yukardan bakmasından rahatsız oluyordu. Berlinliler aç ve sesi çıkmayan bir denizdi. Missisipi ‘deki bir zencinin bulunduğu sosyal düzeyden farklı bir yerde değildiler. Crane Amerikalıların gösterdiği yukardan bakma , kendileri üstün, diğerlerini aşağı görme halini Philadelphia'nın Saturday Evening Post gazetesinde yayınlanmak üzere gönderdiği yazısında anlattı. Almanlar büyük sıkıntı çekerken Amerikalılar Berlin'de vekilharç, aşçı, dadı, şoför, kadın terzisi, yabancı dil öğretmeni, masöz ve özel eğlence sağlayan müzisyenlerle dolu lüks bir hayat yaşıyordu. ‘'Eğer Almanya'nın Batı demokrasileri içinde yer almasını istiyorsak ekonomiyi liberalleştirecek ve Alman ekonomisini ayağa kaldıracak bir ekonomik yardım programını geciktirmeden devreye sokmalıyız'' diyordu. Bu yazı General Lucius Clay tarafından büyük bir tepkiyle karşılandı ve gazetenin editörü yazıyı, baskıdan önce, geri çekmek zorunda kaldı.
Berlin işgal kuvvetleri için çoşkulu parti , eleştirilere rağmen , kışın da durmadı, devam etti. Gece kulüplerinde eğlence sınırsız , harcamalar nerdeyse sonsuzdu. Rio Rita, Bobby's , Chez Ronnie ve Tabasco gibi gece kulüplerinde kim kadın kim erkek belli değildi. Normal askerlerin kabul edilmediği suarelerde erotik oyunlar, uyuşturucu partileri, afrodisyak şovları yapılıyordu. Sözde bunlar yasa dışı idi . Fakat önlenemiyordu. Bu toplantılarda her türlü üniforma giyiliyordu ve şovların teması, o temel üzerine kuruluyordu.
