Sokakları deniz kokan Bandırma'm…

Çok kısa bir süreliğine bile uzak kalsam senden, burnumda tütersin…

Artık girilmese de sana bakmak bile insana huzur verir, Bandırma denizi…

Ataol Behramoğlu, “Bütün ömrümce aradığımı bulduğumda, oturup ağlayacağım bir deniz kıyısında” diyor.

Kalp deniz, dil ise kıyıdır. Denizde ne varsa, kıyıya o vurur. Deniz ne kadar dalgalı olsa da sonunda durulur. Engin deniz, taş atmakla bulanmaz.

Jimi Hendrix, “Kumdan kaleler bile eninde sonunda denize düşer” diyor.

Yağmurda yürümeyi severim. O yağmur, ayrı bir mutluluk verir bana.

Ama deniz bile olsan, yağmurda ıslanırsın.

Gemi kıyıy vurmuşsa, deniz son sözü söylemiştir. Sahil ise denizin pes ettiği yerdir.

Aslında deniz gibidir ömrümüz, geçer mi hiç gürültüsüz?

Thomas Jefferson, “Fırtınalı özgürlük denizi asla dalgasız değildir” diyor.

AH O MARTILAR!

Deniz ile martı, birbirinden asla ayrılmayan bir bütündür.

Fırtınanın şiddeti ne olursa olsun martı, âşık olduğu denizden vazgeçemez.

Can Yücel, “Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin” diyor.

Deniz, martıya küsmez, martı da denize. Birbirlerine ne kadar kızsalar da umutsuzluk hissetseler de ayrılmazlar asla…

Balık, denizin sevgilisi, martı ise imkânsız aşkıdır. 

Deniz, her zaman insanların hayallerini ve umutlarını besler. Denize karşı evimiz olmasa da gökyüzüne karşı hayallerimiz var.

Nazım Hikmet şöyle diyor: 

“İnsan,

Denizin olmadığı yerde,

Umut adına,

Martı olmalı”

Kulağımda Dario Moreno'nun, 1960'lı yıllardaki unutulmaz şarkısı “Deniz ve mehtap”, yazımıza, “Bizim mayamızın hamuru, limanda esen poyraz rüzgârıyla karılmıştır” diyen Bandırmalı şair Ayten Mutlu'nun, “Bir deniz kıyısında” isimli dizeleriyle son verelim:

“ağaca sarın beni

kar altında uyuklayan gül ağacına

seke seke ip atlayın avluda

ışığa sarın beni, ninemin lambasına

cebimde o ergenlik çakısı

ve kuşlu ayna

karanlığa sarın, kör karanlığa

akrepsiz yelkovansız bir saat gibi

eski pişmanlıklar kalsın duvarda

sarın beni sulara

işlenmemiş günahlar gibi inleyip duran

başucumda hiç susmayan zamanın

o yaralı timsahın gözyaşlarına

hovarda bir deniz gibiyim şimdi

batırdığım gemiler dursun ruhumda

yosuna sarın beni

yitik titreşimlerin mirasyedisi

gibi savrulup dursun yüreğimin külleri

beni sarın rüzgâra

sarın beni dağlara, dağların köpüğüne

dalgalar sürüklesin bu kırık yelkenliyi

zamansız bir kedere

ah, bütün tayfalar ölü

bütün kıyılar uzak”