Saygı ve vefa… Güzel bir birliktelik gerçekten. Birbirine zıt şeyler değil ki bu iki kelime. Şimdilerde “eskide kaldı…” diye bahsedilen saygı ve vefa bir zamanlar olmaz ise olmazlar arasında yer alıyordu. Günümüzde ayrılık başlamış bile. Ya saygıyı ya da vefayı arıyor insanoğlu… Peki, niçin ayrı ayrı yer alıyorlar sosyal yaşamda. Böyle olmak mı zorunda?

Koşulsuz ve gerçek saygı insana duyulan sevginin bir başlangıcı olmalı. İnsanı, yaşamı, tüm canlıları sevmeyenin zaten saygı duygusuna ihtiyacı yoktur ki. Aynı şekilde vefayı da böyle istemeli sanırım. Sevgide durma, sevgi bağlılığı diye sözlüklerde özetlenen vefa aslında sevginin büyük kardeşi. O vefa ki, asla içindeki anlam boşaltılmamış ve insanlara hiçbir karşılık beklemeden sessizce ve saygıyla verilmiş… Vefa nerede? Vefayı bulmak da zor artık. Vefa kelime anlamı olarak dillerde yaşarken gerçek yaşamda niçin yok olup gitti? Belki bunu da yine insanoğlunun kendisi istedi.

R zamanlar bir kampanya olarak başlattığım ve aynı ismi paylaşan “Şimdi saygı zamanı…” kavramının yanına vefayı da koymak gerekiyor sanırım.  “Şimdi saygı ve vefa zamanı…” Bunun nedenini sosyal yapımızın geçmişindeki yapılanmada görebilmek o kolay ki: Büyüklerimize vefa, geçmiş tarihimize vefa, tarihsel şahsiyetlerimize ve zorluklarla kazanılmış özel milli değerlerimize vefa, paylaşılmış ve paylaşılmaya devam eden güzel şeylere vefa… Daha uzayıp gider bu liste. Şimdinin vefası ise vefasızlık!… Bunu da unutmayın.

Saygı vefayı kucaklar. Bir bütünlük vardır bunun içerisinde. Bütünlük bozulunca ne olur? Aynı şimdi yaşadıklarımız elbette ki. Saygıyı korumaya devam! Saygısızlığı durdurmaya devam! Ancak saygıyı korurken vefayı da sarıp sarmalamayı ve bu kutsal ikiliyi özenle korumayı unutmayın! Hiçbir kelime herkesin anladığı ya da işine geldiği anlamlara bürünmemeli. Saygı ne ise o olmalı. Vefa da ne ise yine o olmalı. Aksini ispatına çalışmak bile bu iki kelimenin gerçek güzelliğini gölgelemeye yeter de artar bile.