İşte yine bir eylül daha kayıp gidiyor avuçlarımızın içinden…

Eylül, takvimden bir ay değildir. Benim için özel bir aydır, ayrı bir mevsimdir.

Edip Cansever'in deyimiyle eylül, vuslatı mahşere kalmış bir öykünün adıdır.

Eylülde deniz bile ayrı bir huzur verir, insana.

Yakmayan, üşütmeyen, sarı-yeşil bir doğa harikası…

Kumsalda ayak izleri kaldı, artık. Herkes evine çekildi.

Her eylül, yeni bir başlangıçtır, insan yaşamında. İnce bir hüzün koksa da yeni umutları da beraberinde getirir.

Cemal Süreya, “Dedim ya, Eylül'dü. Savruluşu bundandır kimsesizliğimin” diyor.

Eylül'de, her düşen yaprak ayrı bir öyküdür. Eylül yağmurları toprağı öperken, toprak da bu öpücüğü sevgiyle kabul eder.

Eylül'de yakamozlar bile başkadır. Balıkçıların, denizden ağlarını çekmeleri büyüleyicidir.

Eylül'de çıplak ayakla gezin, kumsalda. Ayak iziniz kalsın.

Ve yine unutmayın, kim bilir kaç eylülünüz kaldı yaşayacağınız acaba?

Yakalayın, eylülü…

Zaman geçmeden…

X X X

Dizelerimiz Ahmet Telli'den:

“Eylül, gülleri soldurarak

duyurdu bu yıl kendini

Böyle olacağını bile bile

şaşırttı  bizi yine de

Daha bir demet çiçeği

alıp koymadık vazoya

Güller mi unutturdu bize sevinci

yoksa aşındırdık mı kimi duyguları

Şöyle bir akşam

söyleşemedik dostlarla

erkenden kapandı perdeler

yorgun muydu çocuklar da

Her gün yağmalanan

talan edilen sevincimiz

kurudu galiba büsbütün

su yürümüyor dallara

Ama kırpıntı, bir küçük

uç uç böceğinin her nasılsa

konuvermiş balkona

uyarıyor bizi irkilterek

Bu kahrolası tarraka

bitecek gibi değil sokaklarda

Çekip kapıya çıkmak en iyisi

dalmak caddelere, varoşlara

Belki o zaman eylül

şaşırtmayacak bizi

bulup çıkaracağız çünkü

evrenin öteki yüzünü”