AKP iktidarı, 2002'den bu yana ülkeyi kesintisiz bir şekilde yönetiyor. 2022'den bu yana ise bürokraside, valiliklerden kaymakamlıklara, genel müdürlüklerden yerel birimlere kadar her kademede tek merkezli bir yönetim anlayışının hâkim olduğu açıkça görülüyor. Bu yapı, devletin değil; partinin devleti gibi çalışan bir sistem görüntüsü veriyor. Oysa demokrasi, farklı seslerin ve güçler ayrılığının varlığıyla nefes alır.

Peki, bu tabloya rağmen halk ne yapıyor?

Samsun'da yapılan CHP mitingi, aslında bu sorunun cevabını verdi. Samsun da yağmur değil, umut yağdı. Yağmur altında, ıslanarak, soğukta saatlerce bekleyip mitingi dinleyen; Özgür Özel konuşmasını bitirip araçtan ayrıldıktan sonra dahi alanı terk etmeyen, araçtan çalınan şarkılara coşkuyla eşlik eden binlerce insan... Bu görüntü, halkın artık yalnızca bir lideri değil; ortak bir duyguyu, sözü ve ideali aradığını gösteriyor. Miting sahnesi, bir siyasal liderin ötesinde bir halk uyanışının fonuna dönüştü.

“Ya Adalet, Ya Esaret.”

İmamoğlu'nun “Sana Söz” diye başlayan ama bugün “Adayım yanımda, sandığım önümde” sözleriyle devam eden kampanyası… Toplanan 10 milyon imza sıradan bir destek değil. Bu, halkın siyasetin değişmesini istediğinin; eski düzenin artık temsil edemediği bir dönüşüm arayışında olduğunun açık bir ifadesidir. Bu imzalar bir adayın değil; bir fikrin, bir sistem eleştirisinin ve umut arayışının sembolüdür.

Tüm bu gelişmeleri bir araya getirdiğimizde şunu rahatlıkla söyleyebiliriz:
Türkiye, sessiz ama kararlı bir şekilde değişimi çağırıyor. Miting meydanları, sokak röportajları, sosyal medyada yükselen sesler, imza kampanyaları... Her biri “Artık yeter” diyen bir iradenin dışavurumu. Ve bu irade; ne valilik kararnameleriyle susturulabilir, ne de bürokratik atamalarla yön değiştirilebilir.

Değişim bazen fırtına gibi gelir, bazen yağmur gibi sessizce. Ama geldiğinde, kimse onu durduramaz.