2024 yerel seçimlerinin ardından Türkiye siyaseti yeni bir evreye girdi. Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Özgür Özel, sadece bir siyasi zafer değil; yeni bir siyaset diliyle de fark yaratmaya başladı. Ancak ortaya çıkan coşku, çok değerli olmakla birlikte, tek başına yeterli değildir. Bugün halkın talepleri, miting meydanlarından daha fazla, yaşamın ta kendisinde karşılık bulmak istiyor.
CHP'nin Samsun'da yaptığı miting, özellikle yağmura, soğuğa rağmen alanda kalan yurttaşların duruşuyla bir "uyanış" tablosu sundu. Ancak bu uyanışı sürekli kılacak olan şey, sadece liderlerin konuşmaları değil; halkın siyasetin aktif öznesi haline gelmesidir. Yani coşku yetmez, bu coşkunun bir yol haritasına, bir değişim stratejisine ihtiyacı var.
Türkiye'de ekonomik istikrarsızlık, artan enflasyon, işsizlik ve alım gücündeki düşüş, halkın günlük yaşamını çekilmez hale getirdi. Emekliler, işçiler, öğrenciler sadece temel hakları için değil, varoluşları için sokağa çıkıyor. Bu tablo, bir ekonomik kriz olmanın ötesinde, bir yönetim krizine işaret ediyor. Artık halk ideolojik değil, yaşamı için tepkili.
Tüm bunların yanında, yargı kararlarının siyasallaştığı, özgür basının susturulmaya çalışıldığı, öğrenci hareketlerinin bastırıldığı bir dönemden geçiyoruz. Ekrem İmamoğlu'nun diplomasına ilişkin tartışmalar, hakkında verilen hapis cezası ve davaya konu olan diğer kişilerin farklı cezaevlerine dağıtılması, adalet sisteminin siyasi bir aracı gibi kullanıldığına dair kaygıları artırıyor.
Peki iktidar ne yapmak istiyor? Ortaya konan uygulamalardan çıkan tablo şu: İktidar, ekonomik ve toplumsal kriz derinleştirirken, kontrolü elden bırakmamak için yargı, medya ve kolluk kuvvetlerini daha da merkeziyetçi bir yapıya sürüklüyor. Toplumsal dayanışmayı parçalamaya yönelik adımlar atılıyor. Bu, sadece bir güç koruma refleksi değil; değişim taleplerine karşı bir direnç hattı.
Ancak halkın değişim talebi sadece siyasal liderlere yönelik bir umut değil; aynı zamanda eski siyaset tarzına karşı bir eleştiridir. Bugün halk, temsil değil, katılım istiyor. Lider değil, birlikte yönetim istiyor.
Türkiye, şu an çok kritik bir eşikten geçiyor. Ekonomik sıkıntılar, sosyal baskılar ve hukuksal sorunlar; birer sorun olmanın ötesinde, birer uyarı ziline dönüşmüş durumda. Bu uyarıları duyanlar, yarını şekillendirecek.
