Medyanın eski hali güzeldi.
Radikal vardı, Yeni Yüzyıl vardı…
Milliyet şimdiki gibi boş, Amiral Hürriyet şimdiki gibi batmış, nazar boncuklu Sabah şimdiki gibi boncuğu kırılmış değildi.
Tercüman vardı. Muhafazakar ama fikri açıdan dolu dolu bir gazeteydi.
Güneş vardı. 1982 yılında kurulup magazine dönen sonraki Güneş ile ilgisi olmayan ve bir dönem çok ses getiren gazetelerden olmuştu.
Kısa süre yayın hayatı olan Hürgün vardı Erol Simavi tarafından Cumhuriyet'e alternatif olarak kurulan. Ansiklopedi gibi bir gazeteydi.
Çoğu kapandı, şimdi satmayan gazetelerimiz var. O zaman çok gazete ve okuru bol haliyle saygın bir basın vardı.
Şimdi el değiştire değiştire gazetelerin de saygınlığı ve inandırıcılığı azaldı gitti.
Bugün Birgün, Cumhuriyet, Nefes, Sözcü, Korkusuz gibi bir elin parmakları kadar kalan gazeteler dışında medyanın çoğu holdinglerin ve siyasetin elinde.
Ve artık medya olarak genişlettiğimiz basın, eskiye göre çok ama çok farklı.
Bakın şimdi neler var neler:
Trol medya (Sürekli sahibinin sesi olarak saldırıp çarpıtan, her daim yaylım ateşinde bulunan)
Dedikoducu medya (İşi gücü rating alma derdinde olup kahve dedikodusu kıvamında olan)
Yandaş medya (Bir partinin veya kişinin aklını çalıştırmaksızın sonsuz destekçisi)
Yalaka medya (Siyaseten veya iktidaren yar bana bir eğlence medeti yar bana biraz para şekline çevirip pohpoh ve yağlamada üstüne olmayanlar)
Muhalif medya (Bu zamanlarda iktidarı eleştiriyorsan muhalif medyasın ama basının asli görevinin eleştirmek olduğu nedense hep unutulur işte)
Objektif medya (Kaldı mı, maziye gömdük gitti)
Ortanın solu medya (Eskiden Milliyet ile özdeşleşmişti, şimdi köşe yazarı yok ki bir iki isim dışında gerçek anlamda)
Muhafazakar medya (Tercüman'dı örneği. Yok artık. Akla uygun yayın yapan muhafazakar medya mı var şimdi?)
Dinci medya (fetö yayın organı Zaman'dı. Yeni Şafak, Türkiye, Diriliş Postası var kaç satıyorlarsa artık)
Kinci, tetikçi, şeriatçı medya (Utanç mevkutesi Akit)
Ana akım merkez medya (Çok eskiden Hürriyet, Habertürk, Sabah, Milliyet için denirdi, şimdi ana akım falan hak getire hepsi dön değiş farklılaş güne ve iktidarla uyuş modunda)
Demirperde medyası (Yok şükür! Ama Pravda gibi yayın çok neticede)
Fikir medyası (Yine de köşe yazarı ne kadar çoksa bizim için fikir medyası odur ki okunacak gazete almak lazım ele, bakılacak değil)
Bulvar medyası (Tan vardı, Bulvar vardı, asker eğlencesi gazetelerdi)
İnternet medyası (Dipsiz kuyu, girip de çıkamadığın)
Bülten, PR, masa başı medya (Ekonomik koşulların getirdiği sıkıntılar ile giderek bu hale dönüşen yerel gazeteler maalesef)
Çoğulcu medya (Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar, patronun dediği neyse o kadar çoğulcu olabilirsiniz)
Tek sesli medya. (Yandaş yalaka, hepsi aynı aslında)
Parti medyası (Gazeteyi siyasetçi yayınlıyorsa kuşkusuz kendi partisini öne çıkarır, Yeniçağ öyleydi, şimdilerde sadece İstanbul'da dağıtımda olduğu için sahipliği ne durumda bilmiyoruz)
Mafya medyası (Ulusallarda değil de aba altından sopa gösterip tehdit şantaj çirkef yayıncılığı yapan ve daha çok yerelde karşımıza çıkan suç odaklı kara medya)
Spor medyası (Fotomaç, Fanatik, gerisi bitik)
Ekonomi medyası (Ekonomiye adanmış medyadır da alanına damga vuran Dünya var yayında. Ekonomi Vitrini? Finansal Forum falan kapandı.)
Bir elin parmakları medyası (Bir holdinge bağlı kalmayan, çatır çatır eleştiren, yine de ülkenin en çok satan gazetelerinden olmayı başaran Sözcü ve yavrusu Korkusuz ile çiçeği burnunda Nefes. Ve elbette değişmez klasik Cumhuriyet ile yokluklar içinde ayakta kalmayı başarmış Birgün)
Her şeyin kirlendiği ve yozlaştığı ülkemizde haliyle basın da çok yara aldı, çok değer ve saygınlık kaybetti.
Yine de içlerinde sahip çıkılması gerekenler yok değil…
Basın, internet ile boyut ve anlam değiştirse de bahsetmek istedik bugünkü yelpazeden…
Okumak ihtiyaçtır ve okumaya değer gazeteler halen yok olmadılar, bunun kıymetini bilmek gerek.
