Son bir ay içinde duyduğum, birlikte çalıştığım üç öğretmen arkadaşımın ölüm haberi var sürekli aklımda. Üçüne de ayrı üzüldüm. Hala üzülüyorum.
İnsan yaşlanınca bu konular daha çok meşgul ediyor zihnini. Düşünüyorum; bir zamanlar birlikte çalıştığımız, arkadaşlık ettiğimiz, yediğimiz-içtiğimiz ayrı gitmeyen nice dostu yitirdik ardı ardına. İsimlerini şimdi tek tek saymak istemiyorum, hepsi ışıklar içinde yatsın.
Bizi bırakıp gidenlere en son Sami Bey eklendi; müzik öğretmeni Sami Şavkan.
Ben Eğitim enstitüsünde öğrenciyken o Öğretmen okulunun müzik öğretmeniydi. Benim gözümde, sadece benim değil, herkesin gözünde tam bir öğretmendi. Onu gıpta ederek izlerdim.
Yıllar sonra aynı okulda öğretmenlik yapmak şansına eriştim. Birlikte yıllarca çalıştık.
Okul müdürümüzün isteği üzerine bir okul marşı hazırladık. Ben sözlerini yazdım, o da bestesini yaptı.
Müzik konusunda ondan çok şey öğrendim. Sadece müzik mi? Nezaket, saygı, görgü, öğretmenlik, öğretmen-öğrenci ilişkileri…
O bir beyefendi idi. Okul müdürü olduğu zaman, öğretmen olduğu zamanda davranışları hep aynı idi.
İkimiz de emekli olduktan sonra dostluğumuz devam etti. Zaman zaman görüşüyorduk.
Ama son dönemde pek görüşememiştik. Ölüm haberini alınca sarsıldım. Ona son görevimi yapamadım. Üzgünüm.
Güle güle Sami Öğretmenim. Işıklar içinde yat. Bir gün yine buluşacağız. Sizden daha öğreneceklerim var.

Bu yazı 548 defa okundu.

Ad Soyad E-Mail