Sabahın yedisinde ne güzeldi,

Sana adım atmak..

Akşamdan kalma serinliğin,

Yeni güne kucak açan güneşinle…

İki küçük sandalye, ortada sehpa,

Günün ilk demlenen çayıyla…

Karşıda  tekneler ve

Birkaç insan…

Ya eskiden sana demir atmış kadırgaları sahiplendiğin endamın,

Sana karşıdan baktıkça gönlümün açıldığı sakinliğin…

Taşların arasında yükselen derinliğin,

Kendine çekercesine…

Yada bazen ummadığın andaki dalgaların,

Beyaz köpüklerin yükselen haliyle altında bıraktığı an'lar…

Ama herşeye rağmen güzelliğin…

Vazgeçilmez kadar sonsuz,

İliklerde hissedecek kadar derin,

Sadece bir mevsim değil,

Her mevsim sevilecek kadar değerlisin …