Halk edebiyatında “Leb değmez” diye bir şiir yazma biçimi var. Ozanlar atışırken şiirlerinde öyle sözcükler seçerler ki o sözcüklerde, dudakların birbirine değmesini ya da büzülerek kullanılmasını gerektirecek sözcükler kullanılmaz. Yani; b, f, m, p, v harflerine yer verilmez.
Bunu kanıtlamak için de iki dudak arasına bir toplu iğne konur. İçinde, yukarıda yazılan harflerden biri olan bir sözcük kullanıldığında toplu iğne dudağa batar, kanatır.
Böylece o ozanın kullanılmaması gereken harfleri kullandığı anlaşılır.
Ben de içinde “Korona” olmayan bir yazı yazayım dedim. Bu kez karşıma “Ama” çıktı.
Tamam, “Korona”yı kullanmayacağım ama, “Ama”sız yapamayacağım.
Biliyorum ama söylemem.
Hiçbir şey yemiyorum ama sürekli kilo alıyorum.
Okuyorum ama anlamıyorum.
Gülüyorum ama içim kan ağlıyor.
Bakıyorum ama göremiyorum.
Hava güzel görünüyor ama fırtına gelmek üzere.
Cesur ve güçlü görünüyor ama korkağın biri.
Zenginlik taslıyor ama beş parası yok.
Her şeyi bildiğini sanıyor ama kafası bomboş.
Görünüşü güzel ama tadı kötü.
“Ama” bir bağlaç. Sözlüklere göre; belirtilen düşünceler arasında karşıtlık bulunan, birbirini tutmayan, çelişkili ya da birbirine az da olsa aykırı iki cümleyi birbirine bağlıyor.
Ayrıca; anımsatma, uyarma ya da koşul bildirme göreviyle de iki cümleyi birbirine bağlama anlamı taşıyor.
Devam edelim:
Dinliyor gibi görünüyor ama aklı başka yerde.
İyiyim diyor ama durumu kötü.
Umutlu konuşuyor ama söylediklerine kendi de inanmıyor.
İçinde “Ama” olan o kadar çok cümle var ki…Daha fazla uzatmanın anlamı yok. Galiba
“Ama”sız olmuyor.
“Korona”sız bir yazı yazmayı başardım. Bir bilmece ile bitirelim:
67 yaşındaki Veli, 18 yaşındaki torunu Berna, 42 yaşındaki gelini Firuze birlikte kahve içmeye gidecekler. Hangi gün, saat kaçta randevulaşırlar?
Siz yanıtını düşünün, benim dudağım kanıyor, yazıyı bitiriyorum.

Bu yazı 544 defa okundu.

Ad Soyad E-Mail